Τι σε λένε;

Σήμερα, όπως τα λέγαμε με ένα φίλο, το έφερε η κουβέντα και θυμήθηκα μια σπαρταριστή ιστορία από το στρατό. Είπα να σας τη γράψω, έτσι για αλλαγή!
Είχαμε λοιπόν έναν καλότατο άνθρωπο διοικητή, συνταγματάρχη ψηλό, αδύνατο και ασπρουλιάρη και έναν τρομερά φωνακλά αλλά κατά βάθος όχι κακό υποδιοικητή, ήτανε λοχαγός στο βαθμό, χοντρός και μαύρος! Μοιάζανε οι δυο τους σαν το δίδυμο Μπόλεκ και Λόλεκ που βλέπαμε μικροί στην τηλεόραση. Εγώ ήμουνα στο 1ο γραφείο, κάτι σαν γραμματέας του διοικητή για όσους, όσες μάλλον, δεν ξέρουνε, κι έτσι, λόγω δηλαδή που με θεωρούσε ο Υπό ως προνομιούχο και ήθελε να μου τη σπάει, πολλές φορές έβρισκε αφορμές και με έτρεχε δίχως λόγο κι αιτία.
Μια μέρα λοιπόν που ο διοικητής είχε άδεια και ο Υπό είχε αναλάβει τα χρέη του, καθότανε μέσα στο γραφείο του μαζί με κάποιους φιλοξενούμενούς του στο νησί, τους οποίους είχε φέρει για να τους δείξει τη μονάδα που διοικεί και προφανώς να τους πουλήσει και μούρη! Πηγαίνοντας εγώ λοιπόν στο γραφείο του για να μου υπογράψει κάποια έγγραφα και καθώς στάθηκα έξω από την πόρτα για να σουλουπωθώ λιγάκι και να χτυπήσω, ακούω τον Υπό από μέσα να περιγράφει με τη βροντερή φωνή του στους φίλους του, το πόσο μαλάκες είναι οι Χιώτες! Μέσα σε όλα τούς έλεγε και ότι οι Χιώτες όταν θέλουνε να σε ρωτήσουνε το όνομά σου, δεν σε ρωτάνει "πώς σε λένε" αλλά "τι σε λένε" και ξεκαρδιζότανε στα γέλια μοναχός του!
Καθώς λοιπόν τα άκουγα αυτά και ετοιμαζόμουνα να χτυπήσω την πόρτα για να μπω, άκουσα από μέσα και την έκπληξη των επισκεπτών, οι οποίοι δε μπορούσαν να χωνέψουν αυτό το "τι σε λένε" και ήταν δύσπιστοι. Τούς λέει λοιπόν τότε ο Υπό: "Περιμένετε να φωνάξω έναν Χιώτη που έχω στο γραφείο, να δείτε αν σας λέω μαλακίες"!! Εξαφανίστηκα εγώ αμέσως από την πόρτα και ξαναγύρισα στη θέση μου. Πριν κάτσω στο γραφείο μου ακούω την πόρτα του Υπό να ανοίγει και τη βροντερή φωνή του να αρθρώνει το όνομά μου με έναν τρόπο σαν να είχε γίνει η συντέλεια του κόσμου κι έπρεπε να διακτινιστώ. Τρέχω λοιπόν μέσα, μπαίνω στο γραφείο του, βαράω προσοχή απέναντί του και μπροστά στους επισκέπτες του και του λέω με ύφος σοβαρό "Διατάξτε!"
Τι σε λένε ρε; μου λέει αυστηρά δίχως να χρονοτριβεί.
Ανοίγω τότε το στόμα και τα μάτια μου τέντα, παίρνω ύφος ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει από ξένες γλώσσες και του απαντώ: "Τι να με πούνε κύριε διοικητά; Τίποτα."
Κοκκίνισε στο λεπτό. Κόντεψε να ανέβει το αίμα του στο κεφάλι και να τον πνίξει. Οι άλλοι από απέναντι τον κοιτούσανε μειδιώντας και περιμένανε.
Τι σε λένε ρε παιδί μου; ξαναρώτησε κάπως πιο άγρια, δεν το έβαλε κάτω.
Δεν σας καταλαβαίνω κύριε διοικητά, τίποτα δε με λένε, του ξαναλέω με το ίδιο γλαρωμένο ύφος.
Οι άλλοι αρχίσανε να αντιδρούν, να γελάνε και να του λένε πως τόση ώρα τους έλεγε μαλακίες για να τους κοροϊδέψει και τέτοια.
Ο Υπό εξοργίστηκε. Πετάχτηκε όρθιος, με τα χέρια πάνω στο γραφείο και όπως ήτανε κατακόκκινος και σχεδόν άφριζε με ξαναρωτάει:
Παιδί μου είσαι ή δεν είσαι Χιώτης;
Είμαι, κύριε διοικητά! του απαντώ με σθένος.
Αναθάρρησε σαν είδε ότι άλλαξε το ύφος μου και ότι επιτέλους καταλαβαίνω τι μου λέει.
Ε, τι σε λένε λοιπόν; επέμεινε για μια φορά ακόμα.
Λυπάμαι κύριε διοικητά, δεν καταλαβαίνω τι με ρωτάτε, του ξαναλέω παίρνοντας πάλι το άνάλογο ύφος και περιμένω να σηκώσει το τασάκι και να μου το φέρει στο κεφάλι. Οι φίλοι του απέναντι γελάνε, τον ειρωνεύονται και του λένε να με αφήσει να φύγω γιατί το παράκανε και παιδεύει δίχως λόγο ένα στρατιώτη!
Εξαφανίσου από τα μάτια μου! μου κάνει τότε εκείνος και σκάει στην καρέκλα του ξεφυσώντας.
Βρόντηξα εγώ την πόρτα κι έγινα καπνός, πήγα στο μέσα γραφείο να γελάσω με την ησυχία μου διότι αν με έπαιρνε χαμπάρι, την είχα στην τσέπη τη δεκάρα!
Αυτά με τους Χιώτες τους βλάκες!