Ο ορισμός του Κομμουνιστή!

Στην εποχή μας, λέγανε ο Σωτήρης και ο Μήτσος κουβεντιάζοντας για τα παιδικά τους χρόνια στο χωριό, το μόνο πράγμα που μαθαίναμε από μικροί είναι να σεβόμαστε τον ιδρώτα του άλλου. Μπορεί να ήμασταν στο χωράφι, να πεινούσαμε και να βλέπαμε ένα σύκο λαχταριστό και ώριμο πάνω σε συκιά ξένη, μονάχοι να ήμασταν ολόγυρα, ούτε πουλί δε θα μας έβλεπε αν το κόβαμε, μα εμείς δεν τολμούσαμε, προτιμούσαμε να γυρίσουμε νηστικοί στο χωριό παρά να μας πούνε κλέφτες. Δεν υπήρχε χειρότερο από το να σε πούνε κλέφτη.
Καμιά φορά έβγαζε η θάλασσα κάτι ξύλα, θυμήθηκε ο Σωτήρης. Το κάθε τι ήτανε χρήσιμο τότε και πιο πολύ αυτά τα σανίδια και τα καδρόνια διότι τα χρησιμοποιούσανε οι άνθρωποι στα σπίτια τους, στις στέγες. Περνούσε λοιπόν ένας κι έβλεπε το ξύλο που ήτανε ξεβρασμένο στην άκρη του γυαλού αλλά λόγω που εκείνη την ώρα είχε άλλη δουλειά, πήγαινε σε κάποιο χωράφι και δε μπορούσε να το πάρει μαζί του, το άφηνε εκεί κι έβαζε απάνω του μια πέτρα. Όποιος έβλεπε ξύλο που είχε απάνω πέτρα δεν το άγγιζε. Ανήκε σε άλλον.
Αυτοί ήτανε οι κώδικες της συμπεριφοράς παλιά, τότε που οι άνθρωποι παρόλους τους καβγάδες και τις μικρότητές τους είχανε συναίσθηση του κόπου και της ανάγκης.
Αν κλέβαμε σύκο, αν κλέβαμε κάνα ξύλο και μας βλέπανε ή μας πιάνανε αλοίμονό μας, κατέληξε ο Σωτήρης και ο Μήτσος συμπλήρωσε:
Το πιο μεγάλο παράπτωμα ήτανε να χαλάσεις κάνα μπόλι. Αν είχε κάποιος μπολιασμένο κάνα δέντρο και περνούσες και το κατάστρεφες δεν σ' έσωζε ούτε ο Θεός ο ίδιος. Μια φορά έκανα μια τέτοια διαολιά κι έφαγα τόσο ξύλο από τον πάππου μου που το θυμάμαι ακόμα. Με έδερνε και μου φώναζε "κουμμουνιστής είσαι βρε, κουμμουνιστής;"
Και τότε, μετά κι από αυτή τη θύμηση του Μήτσου, κατάλαβα τι σήμαινε παλαιότερα ο όρος "κομμουνιστής".
Ακριβώς έτσι είχανε ορισμένο μέσα τους οι γέροι της εποχής όποιον διέπραττε πράξη κολάσιμη η οποία όμως δεν ήτανε ορισμένη σαφώς σε μία εκ των δέκα εντολών!
Κομμουνιστής λοιπόν, ο διαπράττων πράξεις κολασίμους μη ορισμένας σαφώς εκ της Παλαιάς Διαθήκης!