Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Μετακόμιση σε οικία υπό κατασκευή (κοινώς γιαπί)

Μετά την πρόσφατη περιπέτεια του σάιτ που υπήρχε στο όνομά μου αλλά δεν ήταν δικό μου, μετά και την επιστροφή μου στα παλιά κι αγαπημένα λημέρια του blogspot, σας ανακοινώνω ότι από τώρα λειτουργεί πειραματικά και ενημερώνεται ταυτόχρονα, το νέο σάιτ, το οποίο αυτή τη φορά είναι δικό μου και δεν θα του συμβούν τα προβλήματα του προηγούμενου.
Σιγά σιγά λοιπόν μετακομίζω πάλι κι ας είναι ακόμα γιαπί το νέο σπίτι. Η καινούρια διεύθυνση :
http://yiannismakridakis.gr
Όσοι πιστοί προσέλθετε για επίσκεψη!

Μια μικρή ιστορία ελληνικότητας

Κάποιες φορές νιώθω ότι με κυνηγάει η ζωή για να μου πει ιστορίες. Έτσι ένιωσα και κείνη τη μέρα πριν από τρία χρόνια όταν κάθισα σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας για "επαγγελματική" συζήτηση με  μια συμπαθητική κοπέλα, στέλεχος εκδοτικού οίκου, με την οποία συναντιόμασταν για πρώτη φορά και, απ' ότι φάνηκε, τελευταία. Μπορεί η συνεργασία μας να μην προχώρησε, μου διηγήθηκε όμως μια ιστορία την οποίαν συχνά θυμάμαι, όπως και σήμερα το απόγευμα.
Διότι έκανα μια βόλτα στην περιοχή της Αγίας Μαρκέλλας, όπου έχει τους μπαξέδες του ο Ηρακλής και έμαθα πως κρατάει ντόπιους σπόρους πιπεριάς. Πήγα λοιπόν να τον βρω για να μου δώσει κάνα φυντανάκι, κι εκεί καθώς οδηγούσα ανάμεσα στις μοσχομυριστές και κατακίτρινες από τα ανθισμένα σπάρτα βουνοπλαγιές, μόλις αντίκρισα από ψηλά το παραθαλάσσιο μοναστήρι, ήρθαν στο νου μου τα λόγια της κοπέλας:
"Είχα πάει διακοπές για το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας στην Ελαφόνησο και καθώς περπατούσα ένα απόγευμα στην παραλία, χειμώνας, κρύο και η θάλασσα φουρτουνιασμένη, βλέπω ξάφνου ένα μπουκάλι στην αμμουδιά, σφραγισμένο, με ένα χαρτί μέσα. Message in the box, ανέκραξα χαρούμενη. Το πήρα στα χέρια μου και το 'σπασα. Μέσα είχε τυλιγμένο ένα 5ευρο κι ένα λευκό χαρτί πάνω στο οποίο έγραφε: "Για ένα κεράκι στην Αγία Μαρκέλλα της Χίου". Κι από κάτω τα στοιχεία του "αποστολέα". Σαλαμίνα, τηλέφωνο και μια ημερομηνία πέντε χρόνια πριν από κείνη την Καθαρή Δευτέρα. Εγώ τότε δεν ήξερα τίποτε για την Αγία Μαρκέλλα της Χίου και όταν γύρισα στην Αθήνα, έψαξα κι έμαθα. Βρήκα και κάποιους γνωστούς μου που είχαν κανονίσει να πάνε διακοπές στη Χίο εκείνο το καλοκαίρι. Τους έδωσα λοιπόν το 5ευρω και τους είπα να ανάψουν ένα κεράκι στο μοναστήρι της. Έτσι κι έκαναν. Μόλις άναψαν το κεράκι με πήραν τηλέφωνο και με ενημέρωσαν ότι η επιθυμία μου εξετελέσθη. Και τότε έκανα κι εγώ το χρέος μου. Πήρα τηλέφωνο στη Σαλαμίνα, στον αριθμό που έγραφε το μήνυμα του μπουκαλιού, να αναφέρω ότι όλα έγιναν όπως τα επιθυμούσε ο αποστολέας του. Το τηλέφωνο το σήκωσε ένας γέροντας, ίσα που ακουγόταν η φωνή του. Μπήκα στο θέμα αμέσως και του είπα όλα τα γεγονότα. Τότε ο γέροντας άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να μη μπορεί να σταματήσει, νόμιζα πως κάτι θα πάθει και θα πεθάνει πάνω στο τηλέφωνο. Και ανάμεσα στο κλάμα του μου έλεγε ότι η γυναίκα του τώρα από εκεί ψηλά θα χαμογελάει. Όταν συνήλθε κάπως μετά από ώρα μου εξήγησε. Η σύντροφος της ζωής του πριν πέντε χρόνια έπασχε από καρκίνο και του έλεγε κάθε μέρα πως θα γιάννει μονάχα άμα κάποιος ανάψει ένα κεράκι στην Αγία Μαρκέλλα της Χίου. Ο καημένος ο παππούς δεν είχε ούτε κάποιον γνωστό στη Χίο, ούτε μπορούσε να αφήσει την ασθενή μοναχή της και να κάνει ταξίδι μέχρι το μοναστήρι της Αγίας για να ανάψει το κερί και να εκπληρώσει την επιθυμία της. Έτσι μια μέρα πάνω στην απόγνωσή του και για να σώσει την αγαπημένη του, έβαλε σ' ένα μπουκάλι εκείνο το 5ευρω και το σημείωμα, το σφράγισε και το 'ριξε στη θάλασσα από την ακτή της Σαλαμίνας που ήταν κοντά στο σπίτι τους. Κι έτυχε να το βρω εγώ στην Ελαφόνησο πέντε χρόνια μετά..."

Αυτή τη συγκινητική ανθρώπινη ιστορία σκέφτηκα πάλι σήμερα το απόγευμα καθώς κοιτούσα από ψηλά την Αγιά Μαρκέλλα και τον ήλιο να δύει.
Αυτή είναι η ελληνικότητα. Η ελληνική ψυχή, η Έμπνευση που τώρα ξεπουλιέται, εξευρωπαϊστηκε και τώρα ισοπεδώνεται.

Γεύμα στη μνήμη των παλιών ανθρώπων

Σήμερα βγήκα για αγκινάρες και για κουκιά. Πολύ πρωί, πριν ανέβει ψηλά ο ήλιος. Οι αγκιναριές που φύτεψα πέρσι, είχανε μονάχα δυο αγκινάρες έτοιμες για κόψιμο, οπότε αποφάσισα να κάνω μια γύρα για να βρω κι άλλες, να συμπληρώσω το γεύμα. Από κουκιά κανένα πρόβλημα. Γεμάτες οι κουκιές, λυγάνε από το βάρος.
Υπάρχουνε διάφορα παρατημένα περιβόλια ολόγυρα. Περιβόλια και κτήματα που έχει να μπει μέσα τους ανθρώπινο χέρι ακόμα και πάνω από 50 χρόνια. Παράτησαν οι άνθρωποι τη γη τους και δώσανε τη ζωή τους αντιπαροχή για ένα μηνιάτικο. Οι αγκιναριές όμως που κάποτε φύτεψαν αυτοί ή οι πρόγονοί τους άκρη άκρη στα πετροντούβαρα των περιβολιών, δε λένε να παραδοθούν. Συνεχίζουν κάθε χρόνο τον κύκλο της ζωής τους σα να μην τρέχει τίποτα, κι ας μην περνάει άνθρωπος να κόψει τον καρπό τους. Ξεφυτρώνουν τον Οκτώβρη, μεγαλώνουν όλο το χειμώνα και γίνονται ένα πυκνό μεγάλο μπουκέτο από σπαθάτα φύλλα, τέτοια εποχή δένουν τους νοστιμότατους καρπούς τους, ύστερα ανθίζουν, ξεραίνονται και ξεσποριάζουν. Το καλοκαίρι χάνονται τα φυτά αλλά οι βολβοί κοιμούνται μες στη γη και ξανασκάνε στην ώρα τους. Χρόνια και χρόνια ο ίδιος αέναος κύκλος στις ίδιες θέσεις. Στις άκριες των περιβολιών, εκεί που τις είχαν φυτέψει οι περιβολάρηδες πριν τα εγκαταλείψουν. Οι αγκινάρες μένουνε για να θυμίζουνε το ανθρώπινο χέρι που με στοργή και φροντίδα τις έβαλε κάποτε στο χώμα.
Περπάτησα λοιπόν κάμποση ώρα μες στα δρομάκια του μικρού κάμπου κι είχα το νου μου να δω τα σπαθάτα τους φύλλα να ξεπετιώνται πάνω από τις ξερολιθιές. Βρήκα αρκετά φυτά που είχαν πάνω κάμποσο καρπό να μεγαλώνει. Έκοψα πέντε αγκινάρες, όσες χρειαζόταν για το μεσημεριανό τραπέζι, οικονομία δίχως κρίση, έβαλα όμως και τα σημάδια μου εκεί που υπήρχαν οι άλλες, αυτές που σε λίγες μέρες θα είναι έτοιμες.
Σήμερα το γεύμα μου το προσέφεραν οι αποθαμένοι περιβολάρηδες του χωριού κι οι απόγονοί τους οι παραδομένοι στη σύγχρονη ζωή και στην πολιτεία. Εκεί όπου την αγκινάρα την αγοράζουν έως και ένα ευρώ τη μία από τη λαϊκή αλλά και που τη θεωρούν σπάνια γκουρμεδιά και την πληρώνουν, ούτε ξέρω πόσο, στα "ψαγμένα" ρεστοράν τους.

Ευχαριστώ Αγγελική

Η Αγγελική Χατζηδημητρίου, δημοσιογράφος, έκλεισε πριν μερικές μέρες έξι χρόνια που βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στο κορμί της. Τετραπληγία ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια προπηλακισμού της σε ρεπορτάζ αλλά και κατόπιν διαφόρων κακών συγκυριών που ακολούθησαν τις πρώτες εκείνες ώρες. Ο σύζυγός της δημοσιογράφος Θοδωρής Πυλιώτης και η οικογένειά της κάνουν τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια για να έχει όση περισσότερη ποιότητα στη ζωή της η Αγγελική.
Η μουσικοθεραπεύτρια Μίτση Ακογιούνογλου, η οποία την παρακολουθεί και την εξασκεί όλα αυτά τα χρόνια εθελοντικά, έχει παρουσιάσει ήδη την εργασία της με την Αγγελική σε ιατρικό συνέδριο, λόγω της σπανιότητας της περίπτωσης για τα ιατρικά δεδομένα.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τούτο εδώ το μπλογκ;
Πρώτον η Αγγελική και όλοι όσοι στέκονται στο πλευρό της είναι πολύ αγαπητοί μου άνθρωποι και δεύτερον νιώθω πως η Αγγελική με τιμά, με επιβραβεύει, με συγκινεί, μου δίνει δύναμη, και πως ακόμα κι αν ήταν η μοναδική αναγνώστρια των βιβλίων μου, θα άξιζε να γράφω μόνο για εκείνη.
Παραθέτω πιο κάτω απόσπασμα από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της δουλειάς που κάνει η Αγγελική μαζί με την Μίτση Ακογιούνογλου, όπως τα έλαβα στο μέηλ μου σήμερα το πρωί και θα καταλάβετε:


"Ενδυνάμωση όρασης αριστερού ματιού και προσπάθεια χαλάρωσης της αναπνοής:
 Σημείωση: Το μάτι της το αριστερό έχει καλύτερη οπτική συμπεριφορά, οπότε διαβάζει με γυαλιά τα οποία έχουν ένα κάλυμμα πάνω στο δεξί της μάτι, για να μπορεί να συγκεντρώνεται στο οπτικό ερέθισμα που λαμβάνει το αριστερό της μάτι.
Από τον Μάρτιο του 2008 ως τον Απρίλιο του 2012, έχει σημειωθεί μεγάλη βελτίωση.

Από 2 σελίδες τυπωμένες με μέγεθος γραμματοσειράς 47 στιγμών, έχει επιτύχει την ανάγνωση 24 σελίδων τυπωμένες με μέγεθος γραμματοσειράς 31 στιγμών.
Από τον Απρίλιο του 2011 ως τον Απρίλιο του 2012 έχει σημειώσει εξαιρετική πρόοδο, καθώς οι σελίδες που διαβάζει έχουν αυξηθεί στις 45 τη φορά, και ο χρόνος ανάγνωσής τους συνολικά φθάνει στα 50 λεπτά.
Η μνήμη της, η παρατηρητικότητά της και η διάρκεια προσοχής της είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης παρατηρείται ελαφριά μείωση του ρυθμού της αναπνοής (από 15-16 μειώνεται στις 13,5-14 αναπνοές το λεπτό), η αναπνοή της ησυχάζει, οι μύες του προσώπου χαλαρώνουν, η κάτω γνάθος πέφτει ελαφρά και τα χείλη της ξεσφίγγουν. Είναι συγκεντρωμένη και απολαμβάνει την ανάγνωση.
Έχει ήδη διαβάσει «Ήλιος με δόντια» και «Η Άλωση της Κωνσταντίας». Τώρα ξεκίνησε «το ζουμί του πετεινού» και θα το έχει ολοκληρώσει ως την αρχή του καλοκαιριού! 

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Συνταγή για πριν την ψήφο!

Μια απίστευτη κριτική για το ζουμί του πετεινού!
Την δημοσίευσε η Βιβή Γ. στο μπλογκ της
http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2012/04/blog-post_26.html

Βιβή Γ. σ' ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χάρισες πρωί πρωί

Ο σπόρος της ανταλλαγής έπεσε

Το απόγευμα, εκεί που πήγαινα κατά τον μπαξέ και περνώντας έξω από το χωράφι του μαστρο Νικόλα, τον είδα ξαφνικά να βγαίνει από την εξώπορτα στο στενό δρομάκι και να μου κάνει ένα άγαρμπο σήμα με το χέρι του να σταματήσω. Είχε ακούσει από μακριά την τρύπια εξάτμιση που έχει το σαραβαλάκι μου και γι' αυτό με πρόλαβε.
Εσύ δεν έχεις κότες, μου είπε μόλις πλησίασε στο παράθυρο, κι ήταν η πρότασή του κάτι μεταξύ ερώτησης και βεβαιότητας. Δεν ήξερα αν χρειάζεται να του απαντήσω αλλά δεν πρόλαβα και να το πολυσκεφτώ. 
Διότι στο ένα του χέρι βαστούσε μια σακούλα με δέκα αβγά και μου τα έχωσε μεμιάς μέσα από το ανοιχτό τζάμι. Πάρτα, μου είπε, είναι ελεύθερης βοσκής, μόνο τριφυλλάκι τρώνε οι όρνιθες, κι ευχαριστώ για τα φυτά και τους σπόρους που έφερες εχτές στο καφενείο και πήρα κι εγώ.
Τον ευχαρίστησα κι εγώ με τη σειρά μου και συνέχισα σχεδόν ευτυχισμένος το δρόμο μου για το χωράφι.
Ένας σπόρος ανταλλακτικής οικονομίας έπεσε στο χωριό. Με τόσο απλές κινήσεις έρχονται κοντά οι άνθρωποι και γίνονται και χαρούμενοι.

Πρώτη ανάγνωση

Τιμής ένεκεν στην πρώτη αναγνώστρια Aggelik, κάνω ανάρτηση το σχόλιο που άφησε στο ποστ "Το ζουμί του πετεινού":
"Πριν από λίγο ολοκλήρωσα την πρώτη ανάγνωση...ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω όσα νιώθω αυτή τη στιγμή...το βιβλίο, όχι απλά με ικανοποίησε, με συνεπείρε, το διάβασα χωρίς καμία παύση, ζωντάνεψα κάθε εικόνα, αφουγκράστηκα κάθε ήχο, βρέθηκα στ' αλήθεια στο χωράφι, στη φύση, στην εξοχή, συμμετείχα στα δρώμενα του καπηλιού...συνέλαβα πολλές φορές τον εαυτό μου να "γεύεται" τα φαγητά και να περιποιείται τα διάφορα μποστάνια...στην έκρηξη οργής του Παναγή άκουγα τη δική μου φωνή, τη δική μου αγανάκτηση, το δικό μου θυμό για όλα όσα γίνονται στη χώρα μας...εύχομαι " το θεραπευτικό ζουμί του πετεινού" να "γιατρέψει" τις συνειδήσεις όσων καπηλεύονται την πατρίδα μας! Η φύση και η γη είναι πραγματικά η μόνη σωτηρία, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε όλοι τόσο πιο γρήγορα θα βγούμε από τα αδιέξοδα που βιώνουμε... Το ευχαριστώ είναι λίγο για όλα αυτά που ένιωσα σήμερα...Καλή συνέχεια!"
Σ' ευχαριστώ Aggelik που διάβασες τον Παναγή. Μου 'δωσε μεγάλη χαρά το μήνυμά σου. Άμα λάβω κι εγώ το βιβλίο, θα το φυλλομετρήσω μια στα γρήγορα και θα το δω με άλλο μάτι αφού θα σκέφτομαι το σχόλιο και τα συναισθήματά σου. Μάλλον θα έχουν έρθει κι άλλα σχόλια και μέηλ ώσπου να λάβω το βιβλίο, αλλά το πρώτο πάντα είναι διαφορετικό! Καλά να 'σαι.

Σήμερα φοίτησα σε σπάνιο Πανεπιστήμιο

Σήμερα πήγαμε με τον Θωμά για μπόλιασμα. Φτιάχνω μαθητές, μου είχε πει μια μέρα, θα σε μάθω να μπολιάζεις, για να συνεχίσεις άμα πεθάνω. Ο Θωμάς χρόνια τώρα έχει μεράκι με τα μπόλια. Όλοι στο χωριό αυτόν ρωτάνε ως ειδικό για να φτιάξουν τα αγριόδεντρα σε ήμερα. Γυρίζει κάθε χρόνο από τον Μάρτη ως τις αρχές του καλοκαιριού και μπολιάζει τις αγριοαπιδιές που φυτρώνουν στις άκρες των δρόμων και στις βουνοπλαγιές, για να τρώει ο κόσμος κάνα αχλάδι και να τον μνημονεύει. 
Πήγα και τον πήρα και ξεκινήσαμε. Σε δυο σακούλες είχε τα σύνεργα της τέχνης. Δυο πριόνια, κλαδευτήρι, τσακάς (σουγιάς μπολιάσματος), μονωτικές ταινίες, σακουλάκια χάρτινα, σακουλάκια νάυλον και σπάγκο.
Φτάσαμε στο χωράφι και τσεκάραμε τους αγρέλους. Έξι δέντρα για μπόλιασμα. 
Ντόπια ελιά θα τα κάνομε, έτσι;
Ναι, χιώτικη κουρμάδα.
Κάναμε μια βόλτα στις ήμερες ελιές και βρήκαμε τα μπόλια. Βλασταράκια με "μάτια" και όχι τρυφερά αλλά μεστωμένα. Τα κόψαμε σε μικρά κομμάτια των δέκα πόντων περίπου, με 5- 6 "μάτια" το καθένα. 
Ύστερα πήγαμε στην πρώτη αγρελιά και βρήκαμε το καθαρό σημείο του κλαριού, όπου θα κάναμε την επέμβαση. 
Ο Θωμάς κρατούσε τα μπόλια με τα δάχτυλά του ανάμεσα στα "μάτια τους", πολύ προσεχτικά, σαν άγια λείψανα. Κι άρχισε να μου δείχνει. Πιάνεις το μπόλι έτσι και βάζεις το μικρό σου δάχτυλο από κάτω, να στηρίζεται, να μην το σπάσεις. Με τον τσακά το ξεφλουδάς στη βάση του και το φτιάχνεις πένα. Ύστερα το βάζεις στο στόμα σου και το βαστάς με τα χείλια. Πας στο κλαδί που θες να μπολιάσεις, το κόβεις με το πριόνι ίσια και με προσοχή να μη σου ξεφλουδίσει από πουθενά, το χαράζεις κατόπιν κατακόρυφα σε ένα καθαρό σημείο, σηκώνεις τη φλούδα του δεξιά κι αριστερά της χαρακιάς, βγάζεις το μπόλι από το στόμα σου και το χώνεις μέσα. Ύστερα το δένεις σφιχτά με τη μονωτική ταινία και σκεπάζεις όλη την επέμβαση με ένα σακουλάκι νάυλον κι ένα χάρτινο, σφίγγοντάς τα δυνατά με τον σπάγκο για να μην παίρνει αναπνοή. Αυτό ήτανε. 
Σε 28 μέρες θα ρθουμε να δούμε αν "έπιασε". Καλορίζικο να 'ναι.
Τρεις αγρέλους μπόλιασε ο Θωμάς και τρεις εγώ.
Στις 23 του Μάη θα σας πω τι πετύχαμε. Ποντάρω στην τύχη του πρωτάρη και ετοιμάζομαι να μπολιάσω μόνος μου και κάτι νεραντζιές!


Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Πόσο κάνουν;

Το πρωί γέμισα τρία καφάσια με φυντανάκια από διάφορα είδη ντοματιές και τα πήγα στο καφενείο του χωριού για να πάρει όποιος θέλει, όσα θέλει να φυτέψει.
Τα απόθεσα πάνω σ' ένα τραπέζι κι ενημέρωσα τους λιγοστούς παρευρισκόμενους για το περιεχόμενο των καφασιών. Μόλις γύρισα για να φύγω, άκουσα πίσω μου την ερώτηση: Πόσο τα δίνεις;
Δεν την περίμενα, ομολογώ και αιφνιδιάστηκα
Δεν τα πουλάω, είπα, μου περισσεύουνε και τα 'φερα εδώ για να μην πάνε χαμένα
Έφυγα.
Το βραδάκι ξαναπέρασα να δω τι ψάρια πιάσαμε.
Είχανε φύγει πάνω από τα μισά φυτά. Όλα τα πιο δυνατά και υγιή τα είχαν πάρει οι χωριανοί για φύτεμα.
Χάρηκα με την επιτυχία του εγχειρήματος και γυρνώντας πάλι για να απομακρυνθώ, ξανάκουσα το ίδιο: Γιάννη, τα 'φερες αλλά δε μας είπες πόσο κάνει το ένα, αυτοί που τα πήρανε ρωτάνε για να σε πλερώσουνε.
Είμαστε πολύ μολυσμένοι τελικά από τον ιό του χρήματος. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι κάτι χαρίζεται. Ακόμα και τόσο σημαντικό όσο ένας σπόρος.
Θα την αλλάξουμε όμως την κατάσταση, είναι στο χέρι μας.  

Εν αναμονή ενός βιβλίου

Σήμερα έλαβα ένα τηλεφώνημα, δύο μηνύματα στο κινητό και τέσσερα μέηλ από ανθρώπους που κρατούσαν στα χέρια τους το "ζουμί του πετεινού" και θυμήθηκα τον φίλο μου συγγραφέα Τέο Ρόμβο και μια ιστορία που είπε καθώς περπατούσαμε ένα απόγευμα στο λιμάνι της Ερμούπολης.
Είχε βγάλει κάποτε ένα βιβλίο κι επειδή δεν έμενε κι αυτός, όπως κι εγώ, στην Αθήνα, αλλά στη Σύρο, ανυπομονούσε να το δει και να το πιάσει στα χέρια του. Ο εκδοτικός οίκος έβαλε κάποια αντίτυπα σε ένα δέμα και του τα στειλε με το βαπόρι. Κατέβηκε ο Θόδωρος στο λιμάνι και στάθηκε στο σημείο του μόλου όπου συνήθως έπεφτε δίπλα το βαπόρι αλλά ξαφνικά το είδε να κάνει τον ελιγμό του και να κατευθύνει την πρύμνη του προς την αντιδιαμετρική πλευρά του λιμανιού. Μέχρι ο άτυχος συγγραφέας να συνειδητοποιήσει ότι το βαπόρι δεν έρχεται στο σημείο που το περίμενε και μέχρι να τρέξει στην άλλη πλευρά, το πλοίο είχε κατεβάσει τον κόσμο και ξανασήκωνε τη μπουκαπόρτα να σαλπάρει. Ξέρετε όλοι φαντάζομαι πόση λίγη ώρα παραμένουν τα βαπόρια στα λιμάνια των Κυκλάδων, αφού πιάνουν το ένα νησί μετά το άλλο.
Λαχανιασμένος και απογοητευμένος έφτασε στο σημείο πρόσδεσης την ώρα που το βαπόρι είχε ξεκολλήσει μερικά μέτρα από το μόλο κι έφευγε. Και μόλις στάθηκε να το κοιτάζει και σκεφτόταν απελπισμένος πως το βιβλίο του θα συνέχιζε το ταξίδι προς Τήνο και Μύκονο και θα παρατεινόταν για κάμποσες ακόμη ώρες η λαχτάρα του να το δει, είδε με την άκρη του ματιού του ένα ταλαίπωρο πακέτο πεταμένο σε μιαν άκρη της προκυμαίας. Πλησίασε και διάβασε το όνομά του που ήταν γραμμένο πάνω. Ο λοστρόμος το είχε πετάξει έξω για να το βρει ο παραλήπτης του. Κι έτσι έφτασε στα χέρια του συγγραφέα το βιβλίο του και τον έκανε, παρόλη την περιπέτεια, να χαμογελάσει από ευχαρίστηση. Ίσως να μεγάλωσε κιόλας η ευχαρίστηση μετά την περιπέτεια, ποιος ξέρει...
Γεια σου Θόδωρε! 

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Το ζουμί του πετεινού

Όπως με ενημέρωσαν από την Εστία, σήμερα κυκλοφορεί στην Αθήνα το βιβλίο μου "Το ζουμί του πετεινού"
Ήτανε χωριάτης αλανιάρης ο πετεινός και μας πήρε λίγη παραπάνω ώρα μέχρι να βράσει.
Νουβέλα στο μέγεθος του "Λαγού μαλλί". Δίδυμο αδελφάκι του.
Ήρωάς της ο Παναγής που ζούσε καταγής. Ένας αγρότης στην εποχή της οικονομικής κρίσης
Η Κρίση και η Φύση...


Την έγραψα προτού φουντώσει ο αδυσώπητος πόλεμος που ζούμε. Πριν μπω στα χαρακώματα.
Όταν με το καλό απελευθερωθούμε, ίσως ξαναγράψω λογοτεχνία.

Επέτειος για τον καπτά Σίμο

Το χα ξεχάσει πως ήταν σαν σήμερα. 23 Απρίλη του 2010. Ο καπτα Σίμος, ο μυθιστορηματικός μου ήρωας, άφησε την τελευταία του πνοή μες στο καϊκι, μες στο Δεσποινιώ του, το πράσινο τρεχαντήρι, τη μέρα που ο ΓΑΠ έκανε τη βαρυσήμαντη δήλωση στο Καστελόριζο
Ο θάνατός του και η ζωή του γίνανε το Λαγού μαλλί
Την επέτειο μού θύμισε μια φίλη με το παρακάτω μέηλ, τον τίτλο του οποίου έδωσα στην παρούσα ανάρτηση:


23 / 04 / 2012 10:37

Δύο χρόνια από το Καστελόριζο...

Δύο χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου, από τοΚαστελόριζο, ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας μας στομηχανισμό στήριξης της Ε.Ε.και του ΔΝΤ.
Δύο χρόνια από το Καστελόριζο...
Η ανακοίνωση, που έγινε με φόντο το γραφικό λιμανάκι του νησιού, αποτέλεσε την απαρχή σειράς περιπετειών άνευ προηγουμένου στις οποίες μπήκε η χώρα και οι πολίτες. Δύο χρόνια μετά, παρά τις διαβεβαιώσεις του τέως –πλέον- πρωθυπουργού, ότι στη νέα Οδύσσεια που ξεκινά για τον Ελληνισμό «ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη κι έχουμε χαρτογραφήσει και τα νερά», τίποτα δεν έχει βελτιωθεί. Αντιθέτως, κάθε μέρα είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη.

Ανάπτυξη ή κατάντια;

Το ΕΚΕΜΕΛ, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μετάφρασης Λογοτεχνίας παρέδωσε το πνεύμα στη χώρα των αναπτυξιολάγνων.
Πέθανε και βγαίνουνε στο σφυρί τα υπάρχοντά του. Η ελληνική κατάντια. Κι έχουν ακόμα μούρη κάποιοι και πρεσβεύουν την "ανάπτυξη"
Διαβάστε την ανακοίνωση:

ΜΠΑΖΑΡ ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ


Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ) διοργανώνει το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Απριλίου στην έδρα του, Παπαδιαμαντοπούλου 4, 4ος όροφος, μπαζάρ βιβλίων και ειδών εξοπλισμού. Θα πουληθούν σε πολύ χαμηλές τιμές τα βιβλία της βιβλιοθήκης, μεταξύ των οποίων και κάποια μεγάλα λεξικά και εγκυκλοπαίδειες, καθώς και μέρος του εξοπλισμού της σχολής.

Ώρες λ΍ ιτουργίας: Σάββατο 12:00-18:00, Κυριακή 12:00-15:00

Το τυράκι και η φάκα της "ανάπτυξης"

Σήμερα είναι του Άη Γιώργη. Γιορτάζει η εκκλησία στον Πύργο, στην πιο ψηλή γειτονιά του χωριού, κάτω από το κάστρο, όπου μένουμε πια 9 ψυχές όλοι κι όλοι, οι τρεις μονάχα γέννημα θρέμμα του χωριού και οι λοιποί "ξένοι", απ' αυτούς που διαλέγουν έναν τόπο για να ζήσουν επειδή τους αρέσει.
Όλο το χωριό ανηφόρισε στον Πύργο σήμερα. Ακόμα και τα παιδιά του σχολείου με τους καθηγητές τους ήρθανε, γέμισαν τα σοκάκια της έρημης γειτονιάς.
Βγήκα απ' το σπίτι κι εγώ, γνωστός "άθεος" και τράβηξα κατά το χωράφι.
Περνώντας μπροστά από την εκκλησιά που λειτουργούσε, με καλημέρισε ένας χωριανός και έκοψε την πρωινή πορεία μου διότι μου φάνηκε πως είχε όρεξη για μερικές κουβέντες παραπάνω. Άνω των 70 ετών ο άνθρωπος, σε όλη του τη ζωή έβαζε κήπους και δούλευε τη γη, σαν έχει όρεξη για κουβέντα δεν πρέπει να χάνεις την ευκαιρία διότι από κάθε του λέξη κάτι θα μάθεις. Σταμάτησα λοιπόν να ακούσω τι έχει να μου πει κι ένιωσα τόσο μεγάλη έκπληξη.
Είχε κυκλοφορήσει στο χωριό η είδηση ότι βρήκα και φύτεψα σπόρους ντόπιους, ξεχασμένους, από διάφορα λαχανικά. Είχα πει μάλιστα σε μερικούς χωριανούς, που ήξερα ότι βάζουνε υβρίδια, να ρθουνε να τους δώσω φυντανάκια από το περίσσευμά μου για να τα καλλιεργήσουνε οι ίδιοι και να κρατήσουν σπόρο για του χρόνου. 
Θέλω να μου δώσεις κάνα φυτό, μου λέει, διότι τόσα χρόνια βάζω υβρίδια αλλά δε μ' αρέσουνε, και τώρα είπα να κάνω μιαν αρχή και να μαζέψω ντόπιους σπόρους, να τους βαστάω και τους βάζω κάθε χρόνο. Χαμογέλασα με μεγάλη ικανοποίηση, κάτι αλλάζει, σκέφτηκα στα γρήγορα. 
Να ρθεις όποτε θέλεις και να πάρεις, του είπα, έχω απ' όλα. 
Με ευχαρίστησε και μπήκε στην εκκλησιά.
Τράβηξα κι εγώ το δρόμο μου βυθισμένος σε σκέψεις.
Παραδοσιακοί αγρότες, που βρήκανε κάποτε σπόρους από τους παππούδες τους, τους καλλιέργησαν για αρκετά χρόνια ώσπου βγήκανε τα υβρίδια, τα οποία με δόλωμα την μαζική παραγωγή και τη ευκολία, κατέκτησαν τις καρδιές και τους μπαξέδες τους. Το τυράκι το είδανε τότε οι άνθρωποι αλλά τη φάκα δεν την είδανε. Πέσανε με τα μούτρα στις έτοιμες καλλιέργιες, βγάζανε κάθε χρόνο την παραγωγή τους και με το παραπάνω, πετάξανε ή αφήσανε να χαλάσουν οι παραδοσιακοί σπόροι που καλλιεργούσανε ως τότε και εξαρτηθήκανε πλήρως από τις εταιρίες παραγωγής γενετικά τροποποιημένων φυτών που δεν αναπαράγονται για να αγοράζει ο πελάτης κάθε χρόνο ξανά απ την αρχή τα φυτά του.
Κι ήρθανε στο χωριό κάποιοι νεώτεροι, οι οποίοι φάγανε τον κόσμο για να βρούνε παλιούς σπόρους, παλιά φυτά με τις ξεχασμένες πια γεύσεις των καρπών τους. Δεκαετίας ήτανε οι νεώτεροι σπόροι που βρήκα, ξεχασμένοι σε κελάρια ανήμπορων εδώ και χρόνια να βάλουνε μπαξέ ηλικιωμένων αγροτών. Γι' αυτό σωθήκανε. Επειδή γίνανε ανήμποροι οι κάτοχοί τους και τους ξεχάσανε φυλαγμένους. Και κάποιοι απ' αυτούς τους σπόρους των ανήμπορων ανθρώπων, αποδείχθηκαν τόσο δυνατοί που καταφέρανε ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια να βλαστήσουν και να δώσουνε φυτά, για να κρατήσουμε απ' αυτά νέους σπόρους και να πάμε παρακάτω τη ζωή τους και τη δική μας.
Και τώρα ήρθε μάλλον το πλήρωμα του χρόνου. Οι παλιοί άνθρωποι νιώσανε το λάθος τους, το είδανε με τα μάτια τους, το γευτήκανε για χρόνια. Θέλουν να ξαναγυρίσουνε στις ντόπιες ποικιλίες και απευθύνονται αυτοί οι παλιοί και έμπειροι αγρότες στους αδαείς νεώτερους για να πάρουνε σπόρους από κείνους. Πως αλλάξανε τα πράγματα και πως αντιστραφήκανε οι καταστάσεις, αυτό σκεφτόμουνα καθώς κατηφόριζα κατά το κτήμα.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της λεγόμενης "ανάπτυξης". Όσοι βλέπανε τη φάκα από νωρίς, περιφρονούνταν και λοιδωρούνταν πολλές φορές από τους πολλούς κι από το "σύστημα". Κατόπιν δικαιώνονταν. 
Κι αυτή η "ανάπτυξη", κυρίως η "πρασινη", που πρεσβεύουν οι πολιτικοί και η κοινωνία μας σήμερα, κι αυτή καταστροφική είναι. Η φάκα θα φανεί πολύ σύντομα. Ας ελπίσουμε πριν επέλθουν μη αναστρέψιμες καταστροφές. Μάλλον όμως αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Να μαθαίνει αφού πάθει. Και δεν θα αλλάξει ποτέ, δυστυχώς.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Παντιέρα ρόζα

Σήμερα ο φίλος μου ο Θύμιος μου ανέθεσε να κρατώ την σημαία
http://ellinofreneia.net/details.php?id=3764

Ανάπτυξις!

Ο διατηρητέος κινηματογράφος Άττικα αποχαρακτηρίστηκε και κατεδαφίστηκε το 2008 δίχως να πάει κανένας κλάψας με ρεσώ να πενθήσει στα θεμέλια του. Η ανάπτυξις επέβαλε την κατεδάφιση του ιστορικού σινεμά για την ανέγερση πολυκαταστήματος.
Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που αντιτάχθηκαν στην καταστροφή του ιστορικού κτηρίου προτείνοντας χίλιες δυο εναλλακτικές χρήσεις πολιτισμού αλλά όλοι λοιδωρήθηκαν, συκοφαντήθηκαν και βέβαια χαρακτηρίστηκαν μηδενιστές, τροχοπέδη στην ανάπτυξη της περιοχής και στην αύξηση της αξίας των γύρω ιδιοκτησιών.
Ο επενδυτής όμως αποδείχτηκε φούσκα όπως όλη η λογική της ανάπτυξης με την οποίαν κυβερνάται η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες αλλά ακόμα και σήμερα που έχει πιάσει πάτο.
Και τώρα το χαντάκι του πρώην διατηρητέου κτίσματος χάσκει απειλώντας να ρουφήξει όλες τις γύρω πολυκατοικίες που εκκενώνονται εσπευσμένα.
Οι αναπτυξιολάγνοι όμως νίπτουν τας χείρας τους. 

Ωραίο απόγευμα. Πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Όλη η δυτική ακτογραμμή του νησιού αραχτή πάνω στο ασάλευτο Αιγαίο
Ώρες ώρες νιώθω πως ζω μέσα σ' ένα έργο τέχνης και μου ρχονται κλάματα από την ομορφιά.
Πώς να τη χορτάσεις τη ζωή;
Γι αυτό μονάχα αξίζει να γεννηθεί ένας άνθρωπος. Για να δει και να νιώσει τούτο το θαύμα

Η Άλωση της Κωσταντίας στις Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κράιοβα


«Altérité et identité nationales: déconsruction et humour. Le cas de La Prise de Constantiasde Yannis Makridakis», Visages de l’autre dans les Balkans et ailleurs, sous la dir., de Mihaela Chapelan, Editura Universitaria, Craiova 2012, p. 132-146. 
Δηλαδή, «Εθνική ταυτότητα και ετερότητα: αποδόμηση και χιούμορ. Η περίπτωση της Άλωσης της Κωνστάντιας του Γιάννη Μακριδάκη, στον τόμο: Τα προσωπεία του άλλου στα Βαλκάνια κι αλλού , υπό τη διεύθ., της Μιχαέλα Σαπελάν, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις, Κράϊοβα, 2012, σ. 132-146.

Ευχαριστώ τον καθηγητή της Συγκριτικής Γραμματολογίας στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ. Γιώργο Φρέρη, ο οποίος συνέγραψε το άρθρο και φρόντισε να με ενημερώσει για την δημοσίευσή του.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Ψήφο για επαναδιαπραγμάτευση της Ευρώπης (2)

Βαδίζουμε ολοταχώς προς τις πιο ξεκάθαρες εκλογές της μεταπολίτευσης. Έπρεπε να έρθει το ΔΝΤ και να φέρει την εξαθλίωση για να γίνει ξεκάθαρα εμφανές αυτό που τόσα χρόνια ισχύει. Ότι τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας δεν έχουν καμιά απολύτως πολιτική διαφορά και διαφωνία μεταξύ τους, πλην του ποιος κάθε φορά θα κατέχει και θα νέμεται τις θέσεις εξουσίας. Ότι τα διλήμματα τα οποία έθεταν εδώ και δεκαετίες και με αυτά συσπείρωναν το 80% των ψηφοφόρων γύρω τους ήταν πλαστά και πλάνα, με μόνο στόχο να εναλλάσσονται στην κυβέρνηση, να πλουτίζουν κάποιοι και να ρίχνουν και μερικά κοκαλάκια στους οπαδούς για να τους κρατούν ευχαριστημένους πελάτες τους.
Τώρα όμως οι Έλληνες πολίτες, άλλοι βλέποντας για πρώτη φορά στη ζωή τους από τόσο κοντά τον πάτο του βαρελιού κι άλλοι κολλημένοι σ' αυτόν δίχως ελπίδα γρήγορης ανάκαμψης, αντιλαμβάνονται πλέον ότι όλα όσα ζούσαμε τόσα χρόνια δικομματισμού, περισσότερο με κοκορομαχία για το πάνω χέρι στη λεηλασία της χώρας έμοιαζαν παρά με πολιτικό στίβο για την διακυβέρνηση πολιτισμένου κράτους.
Οι μόνοι που συνεχίζουν να κάνουν πως δεν το βλέπουν ή που πιθανότατα δεν μπορούν να αντιληφθούν πως τελείωσε η εποχή τους, είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί των δύο αυτών κομμάτων (με τα εθνικιστικά αντιμνημονιακά παρακλάδια τους δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς διότι αποτελούν κραυγές που θα σβήσουν μετεκλογικά και όχι σοβαρές πολιτικές προτάσεις).
Κι έρχονται πάλι οι ίδιοι αδιόρθωτοι πολιτικοί και ζητάνε την ψήφο μας με τους ίδιους ακριβώς τρόπους που έκαναν στο παρελθόν. Αυτοί που άσκησαν εξουσία επί πολλά έτη συναπτά και μας έφεραν στο σήμερα, αυτοί που υποστήριξαν με πάθος μια "ανάπτυξη" η οποία βρήκε τοίχο και μας κατέστρεψε, οι ίδιοι πάλι τώρα εμφανίζονται με άλλα πλαστά και πλάνα διλήμματα και επαγγέλλονται την πλήρη και τελειωτική καταστροφή βάζοντας στόχο τη συνέχιση, και μάλιστα με περισσότερη ένταση, της ίδιας και χειρότερης ισοπεδωτικής "ανάπτυξης", την οποίαν μας θέτουν και ως μοναδική διέξοδο από την οικονομική κρίση. Ζητούν δηλαδή την ψήφο μας για να ξαναλάβουν θέσεις εξουσίας και να συνεχίσουν, ως να μην τρέχει τίποτε, προς μια κατεύθυνση καταστροφής, η οποία στηρίζεται μονάχα στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων της χώρας και στην εκπόρνευση της Ελλάδας προς απόκτηση γρήγορου χρήματος. Είναι τόσο μικροί και λίγοι δε, ώστε κανείς από αυτούς δεν έθεσε και προφανώς δεν έχει την δυνατότητα να σκεφτεί και να σχεδιάσει μια πραγματικά αναπτυξιακή πολιτική, τέτοια που να δίνει έμφαση στην ανάδειξη και τον σεβασμό των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας, κάθε τόπου της χωριστά, με σεβασμό στον άνθρωπο και στη φύση, με ουσιαστική στήριξη της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας και της παραγωγής και διάθεσης των εξαιρετικών προϊόντων της Ελλάδας, τα οποία είναι ικανά να κατακτήσουν την παγκόσμια αγορά.
Για άλλη μια φορά λοιπόν μας θέτουν πλάνα διλήμματα, όπως έκαναν εδώ και δεκαετίες διότι πρώτον δεν ξέρουν κάτι άλλο να πουν και δεύτερον δεν επιθυμούν να ξεκολλήσει η χώρα από τη μιζέρια της μετριότητας διότι θα χάσουν την πρωτοκαθεδρία.
Όσοι Έλληνες πολίτες έχουν αγανακτήσει από την υπάρχουσα κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει η χώρα μας, όσοι μπορούν να αντιληφθούν ότι, παρόλη την πλάνα επιχειρηματολογία τους, μετά τις εκλογές έρχονται δυσβάσταχτα εκκαθαριστικά της εφορίας αλλά και νέα μέτρα εξαθλίωσης με στόχο να φύγει μεσοπρόθεσμα η ιδιοκτησία από τα χέρια των πολιτών της χώρας, όσοι νοιάζονται πραγματικά για την Ελλάδα και δεν θέλουν να τη δουν πόρνη της Ευρώπης, όσοι κατανοούν πως όταν οι Μνημονιακοί πολιτικοί λένε πως πρέπει να σωθεί χώρα εννοούν να σωθούν και να επιβιώσουν οι ίδιοι, οφείλουν να δώσουν το παρόν στις εκλογές της 6ης Μαίου και να καταψηφίσουν τα κόμματα του Μνημονίου και τα παρακλάδια τους, υποστηρίζοντας την Αριστερά για αλλαγή πορείας και για επαναδιαπραγμάτευση όχι των Μνημονίων αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως υπόσταση. Η αλλαγή έρχεται και στη Γαλλία και θα είναι ευχής έργο να αλλάξουμε κι εμείς ταυτόχρονα, να αναλάβουμε δράση από κοινού και να μετατρέψουμε την Ευρώπη σε Ένωση ανθρώπων και όχι χρηματιστών και τραπεζιτών.

Γιάννης Μακριδάκης

Ψήφο για επαναδιαπραγμάτευση της Ευρώπης

Τώρα που έκλεισαν οι υποψηφιότητες και είμαστε πλέον βέβαιοι ότι οι τοπικοί μας Βουλευτές ξαναζητούν την ψήφο μας, μπορούμε να πούμε δυο λόγια.
Ελπίδα Τσουρή. Πρώτη στο χωριό μα ουραγός στην πόλη. Κιχ δεν ακούστηκε από το στόμα της καθόλη την δραματική πορεία των τελευταίων δύο χρόνων, κατά την οποίαν υπήρξαν στιγμές που ακόμα και οι γλάστρες του κόμματος κάποιον λόγο άρθρωσαν, κάποιες αντιρρήσεις εξέφρασαν. Η δική μας φωνή στη Βουλή δεν είπε ποτέ τίποτα πλην μίας φοράς που αναρωτήθηκε εντός της Κοινοβουλευτικής ομάδας αν υπάρχει το Πασόκ, και βέβαια πλην της τοποθέτησής της για την υπερψήφιση του Μνημονίου 2, όταν πλέον τα εσωκομματικά πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Κατά τα άλλα, άκου, βλέπε, σώπα. Ο μοναδικός τρόπος για να μην κακοκαρδίζεις κανέναν και για να είσαι έτοιμος να λάβεις θέση δίπλα στον νέο αρχηγό, είναι να μην έχεις άποψη πριν δεις κατά που γέρνει η ζυγαριά. 
Κι έτσι, πήρε τελικά θέση η κ. Τσουρή δίπλα στον Βενιζέλο κι άρχισε να μας λέει πως "με το Μνημόνιο είναι καλύτερα". Μας θέτει και διλήμματα: Ή ψηφίζετε Αντιμνημονικά και καταστρέφεται η χώρα ή ψηφίζετε Σαμαρά που είναι κωλοτούμπας ή ψηφίζετε εμάς και όλα στον κόσμο πάνε υπέροχα. Πολιτική επιχειρηματολογία υψηλού επιπέδου.
Κωστής Μουσουρούλης. Κανείς δεν ξέρει αν μιλά ως Βουλευτής ή ως εκπρόσωπος κάποιας πολυεθνικής. Διότι το μόνο που έχει να πει ο αναβαθμισμένος εσωκομματικά, μετά την ψήφο του στο Μνημόνιο 2, πολιτικός, είναι παραμύθια για "ανάπτυξη". Μετά από τόσα χρόνια δράσης "αναπτυξιακής", η οποία βέβαια έφερε τη χώρα σε αυτή την εξαθλίωση, το μόνο που έχει να προτείνει και το έχει κάνει και μότο του είναι "αντίδραση ανάπτυξης". Συνεχίζουμε δηλαδή και μάλιστα με περισσότερη ορμή, πάμε από το κακό στο χειρότερο, ή αλλιώς, αποτελειώνουμε την Ελλάδα και μαζί της και τη Χίο. Διότι οι προτάσεις "ανάπτυξης" που πρεσβεύει ο κ. Μουσουρούλης, όπως και όλο του το κόμμα αλλά και ο συνεταίρος τους το Πασόκ, είναι γνωστές και βαλμένες ήδη σε πρόγραμμα. Ξεπούλημα της χώρας, των φυσικών της πόρων, εκπόρνευση κάθε τόπου με προσδοκία γρήγορου χρήματος και καμία προοπτική πραγματικής ανάπτυξης, ήτοι θέσεις εργασίας ή μακροπρόθεσμης επένδυσης στις ιδιαιτερότητες και στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του κάθε τόπου. Κι όλα αυτά ο κ. Μουσουρούλης τα διανθίζει και με τη σοβαροφάνεια του τεχνοκράτη και τα κάνει ακόμα πιο επικίνδυνα διότι τα παίρνουν οι παπαγάλοι και τα αναπαράγουν ο καθένας σύμφωνα με το προσωπικό του συμφέρον.
Γενικώς ο Βουλευτής προφανώς ονειρεύεται μια Ελλάδα και μια Χίο εργοστάσιο και οι παπαγάλοι του ονειρεύονται να αναλάβουν τις καντίνες.
Συμπέρασμα: 
Οι άνθρωποι της Χίου που έχουν αγανακτήσει από την υπάρχουσα κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει η Ελλάδα, οι άνθρωποι που μπορούν να αντιληφθούν ότι μετά τις εκλογές έρχονται δυσβάσταχτα εκκαθαριστικά της εφορίας αλλά και νέα μέτρα εξαθλίωσης με στόχο να φύγει μεσοπρόθεσμα η ιδιοκτησία από τα χέρια των πολιτών της χώρας, οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά το νησί μας και νοιάζονται γι αυτό, όσοι δεν θέλουν να δουν τη Χίο πόρνη της Ευρώπης μαζί με όλη την Ελλάδα, κι όσοι βέβαια νιώθουν ότι είναι άλλο πράγμα αυτό που εννοούμε εμείς κι άλλο, αντικρουόμενο με το δικό μας, αυτό που εννοούν οι πολιτικοί των κομμάτων του Μνημονίου ως σωτηρία της χώρας, οφείλουν να δώσουν το παρόν στις εκλογές της 6ης Μαίου και να καταψηφίσουν τα κόμματα του Μνημονίου και τα παρακλάδια τους, υποστηρίζοντας την Αριστερά για αλλαγή πορείας και για επαναδιαπραγμάτευση όχι των Μνημονίων αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως υπόσταση. Η αλλαγή έρχεται και στη Γαλλία και θα είναι ευχής έργο να αλλάξουμε κι εμείς ταυτόχρονα, να αναλάβουμε δράση από κοινού και να μετατρέψουμε την Ευρώπη σε Ένωση ανθρώπων και όχι χρηματιστών.

Μητέρα Φύση

Πρωτόγεννη η μια από τις γάτες μου μου έκανε τρία. Έξω απ' το κτήμα πήγε και τα γέννησε, κάπου αλλού σε μέρος κρυφό. Χτες μου 'φερε το πρώτο και το άφησε στα πόδια μου. Δεν κατάλαβα για ποιον λόγο το 'κανε αυτό, κι έφτιαξα μια φωλίτσα απλή, το 'βαλα μέσα αλλά αυτή δεν πήγε κοντά του, όλο γύρω γύρω γύριζε και μετά εξαφανίστηκε. Το πρωί το βρήκα νεκρό κι η νεαρή μάνα είχε φέρει στη φωλιά άλλα δυο υγιέστατα και καθόταν μαζί τους. Προφανώς δεν ήταν για να ζήσει το πρώτο της τέκνο και μου το παρέδωσε για να μην είναι κοντά στα άλλα και κακοφορμίσουν κι αυτά.
Το 'θαψα κάτω από τη μαντερινιά.
Σήμερα μια φίλη βρήκε άλλα δυο νεογέννητα πεταμένα σε έναν κάδο, τεκμήρια της ανθρώπινης βλακείας. Τα μάζεψε και τα βάλαμε κι αυτά μες στη φωλιά, κάτω από την μάνα. Εκείνη τα δέχτηκε αμέσως. Τώρα μεγαλώνει τέσσερα. Θαυμαστά τα έργα σου μητέρα φύση. 

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Η μόνη ανάπτυξη

Η μόνη ανάπτυξη που υφίσταται πραγματικά είναι αυτή που φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία. Και μάλιστα έχει τρελούς ρυθμούς, άπιαστους από την πλαστή οικονομική πραγματικότητα του καπιταλισμού.
Η κολοκυθιά πριν από 20 μέρες ήταν απλά ένα σποράκι. Κι ακόμα δεν έχει πέσει, μένει εκεί, πάνω στο φυλλαράκι που ξεπετάχτηκε απ' αυτό, για να δείχνει το θαύμα της φύσης. Το φυτό θα μεγαλώσει, θα δώσει καρπούς και νέους σπόρους και μετά θα παραδοθεί στο χώμα.
Διότι κάθε άνοιξη τρέφει ένα φθινόπωρο και κάθε φθινόπωρο εγγυμονεί μιαν άνοιξη.

  

Πού καταλήγουν οι ρουκέτες;;

Φίλη του μπλογκ μού έστειλε την πιο κάτω φωτογραφία με το σχόλιο: "Δες που καταλήγουν οι ρουκέτες"
Σε αυτό τον κόσμο του καπιταλισμού και της κατανάλωσης που ζούμε, όλα εκεί δεν καταλήγουν;
Ακόμα και οι άνθρωποι όταν γεράσουν, αντί να ονομάζονται σοφοί, ονομάζονται ναυάγια...

Η δεξιά τσέπη του ράσου

Η Στέλλα Μελιγκουνάκη, φωτογράφος από το Ηράκλειο της Κρήτης εκθέτει αυτές τις μέρες στην Πινακοθήκη Ηρακλείου σε ομαδική έκθεση φωτογραφίας την παραπάνω εικόνα, εμπνευσμένη από το βιβλίο "Η δεξιά τσέπη του ράσου" και της έχει δώσει τον ίδιο τίτλο.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε μοναστήρι της Κρήτης

Για την πραγματική ανάπτυξη

Ο πρώτος άνθρωπος πάνω στον οποίον έπεσα σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στο χωράφι ήταν ένας παράξενος ταξιδιώτης. Κρατούσε χάρτες από κείνους τους εξειδικευμένους και είχε ύφος μελετητή. Αφού πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, δυο άνθρωποι μοναχοί τους μες στη φύση, είπαμε δυο κουβέντες. Κυριολεκτικά δυο. Αλλά με ξαναβάλανε σε σκέψεις.
Το τι του είπα εγώ δεν έχει καμιά απολύτως σημασία όσο οι κουβέντες που μου είπε εκείνος και σας τις παραθέτω αυτούσιες: 
"Η Χίος είναι μοναδικός τόπος, παράδεισος για τους γεωλόγους, έχει το παλαιοζωικό που δεν απαντάται πουθενά παρ' εκτός σε ένα πολύ μικρό κομμάτι στην Πάρνηθα. Εδώ είναι όλη η ιστορία της γης από γεννήσεώς της μέχρι σήμερα και την πατάτε"
Τι ήτανε να τον δω αυτόν τον άνθρωπο πρωί πρωί; Με σύγχισε με όσα μου φερε στο μυαλό. Ξαφνικά περάσαν από το νου μου μια προς μια όλες οι σκέψεις και οι εικόνες. 
Θυμήθηκα την έτοιμη μελέτη που έχουμε δημοσιεύσει στο Πελινναίο μαζί με τον Κώστα Μάγκο για την δημιουργία του παλαιοντολογικού πάρκου αμωνιτών στον Κορακάρη, την ημερίδα που κάναμε με προσκεκλημένο τον καθηγητή Τσελεπίδη που έχει διδακτορικό ειδικά πάνω στα απολιθώματα των αμωνιτών της Χίου, τα παλαιότερα που απαντώνται στον ελλαδικό χώρο, θυμήθηκα την ιστορία των απολιθωμάτων μαστοδόντων στα Κεραμεία, εκεί που σχεδιάζεται αναπτυξιακό καζίνο, θυμήθηκα ότι αυτά τα απολιθώματα είχαν φύγει κάποτε για μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Μέινζ στη Γερμανία κι επέστρεψαν μετά από πολλές προσπάθειες ανθρώπων, δίκην Ελγινείων, στο Παλαιοντολογικό Μουσείο Αθηνών όπου και φυλάσσονται. Και τόσες κουβέντες και συζητήσεις με ειδικούς για την παγκόσμια μοναδικότητα των χωμάτων του νησιού μας θυμήθηκα.
Κι ύστερα μου πέρασε από το νου η φτήνια μας και η ανεπάρκειά μας. Ότι κανένας μα κανένας και ποτέ δεν έβαλε μπροστά ένα αναπτυξιακό σχέδιο βασισμένο στον σεβασμό και την ανάδειξη όλης αυτής της παγκόσμιας αποκλειστικότητας. Απεναντίας, πολλοί, από δημοσιογράφους μέχρι πολίτες μέχρι την Διοίκηση του νησιού, το μόνο που κάνουν είναι να προπαγανδίζουν, να προσκαλούν και να καλωσορίζουν κάθε επίδοξο επενδυτή που έρχεται να μαγαρίσει το νησί μας και να εκπορνεύσει τους πόρους του και τα πλούτη του, να ξεκάνει όλες μας τις ιδιαιτερότητες, τις μοναδικότητες και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα έναντι άλλων τόπων, να μας ισοπεδώσει. Την ισοπεδωτική ανάπτυξη του γρήγορου κέρδους όλοι την θέλησαν, ακόμα και σήμερα που οι αναπτυξιακές τους πολιτικές οδήγησαν στην πτώχευση, αντί να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και να αλλάξουν μυαλά, παρόμοια και πιο σκληρή ανάπτυξη πρεσβεύουν. Και συνεχίζουν να αποκαλούν μηδενιστές και τροχοπέδη στην ανάπτυξη όσους ανθρώπους σκέφτονται με γνώμονα τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες του τόπου και προτείνουν στόχους μακροπρόθεσμους και ήπιους, εναλλακτικού και ποιοτικούς.
Στην Ελλάδα και βέβαια στη Χίο εδώ και μερικές δεκαετίες κυριαρχούν αυτοί που έχουν στόχο να αρμέξουν τον τόπο προς ίδιον όφελος. Αλαζόνες και μικρόνοες που δεν νιώθουν την τιποτένια ύπαρξη του ανθρώπου αλλά νομίζουν εαυτούς κυρίαρχους του σύμπαντος, το οποίο βέβαια θα τελειώσει μαζί τους, δεν θα υπάρχει μετά από αυτούς. Γι αυτό σκέφτονται και πράττουν έτσι. 
Κάνω έκκληση για μια ακόμα φορά στους Διοικούντες τον τόπο μας. Δώστε σημασία στη Χίο, αφήστε κατά μέρος τα σχέδια της καταστροφής και του εύκολου πλουτισμού, έτσι κι αλλιώς οι εποχές αυτές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, μην ξεπουλάτε τα μοναδικά στον πλανήτη χώματά μας σε εκπορνευτές επενδυτές, καλέστε ανθρώπους με γνώση επί των ειδικών θεμάτων του τόπου μας και κάντε σχέδιο δράσης και μακροπρόθεσμης επένδυσης. Θέλετε να κάνουμε μια καταμέτρηση ιδιαιτεροτήτων και μοναδικοτήτων του τόπου για να πειστείτε πόσο σπάνιος είναι και πόσες προοπτικές υγιούς ανάπτυξης έχει, κάποιες από τις οποίες μπορούν να έχουν και άμεση απόδοση κερδών;  Αν θέλετε να αφήσετε κάτι σημαντικό πίσω σας και να μην σας βρίζουν οι επόμενοι κάτοικοι αυτού του τόπου. Η κρίση αξιών και χρήματος, η οποία διανύουμε σάς δίνει μοναδική ιστορική ευκαιρία. Αρπάξτε την.

Γιάννης Μακριδάκης

ΥΓ
Εκείνο το πάρκο απολιθωμάτων αμωνιτών στον Κορακάρη (ισάξιο με το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου), το οποίο σχεδιάσαμε με κάθε λεπτομέρεια και δημοσιεύσαμε στο Πελινναίο, είναι μια έτοιμη επένδυση που μπορεί να είναι έτοιμη και να δουλέψει σε δυο χρόνια, να δώσει εργασία και σε πέντε ανθρώπους και να προσελκύσει χιλιάδες επισκέπτες στο νησί. Η πρόταση είναι έτοιμη και το υλικό μοναδικό στον κόσμο. Αντί όμως να την εξετάσει ο Δήμος ή η Περιφέρεια, προτιμούν μέχρι στιγμής να κωφεύουν, να κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτε, με αποτέλεσμα να μην έχουν ούτε καν περιφράξει τον χώρο για να τον προφυλάξουν από τις οπλές των κατσικιών που καταστρέφουν τα απολιθώματα σκαρφαλώνοντας στους τρεις κόκκινους βράχους του Κορακάρη που τα φιλοξενούν.
Κι ύστερα θέλουμε ανάπτυξη και ανεμογεννήτριες. Είναι ντροπή μας αυτή η κατάντια. 
Κύριε Γανιάρη, κύριε Λαμπρινούδη, κύριοι υποψήφιοι Βουλευτές, σας παρακαλώ κάντε κάτι να αλλάξουμε προσέγγιση και να πάμε μπροστά τον τόπο μας με πραγματική και όχι καταστροφική ανάπτυξη. Είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία και βοήθεια για ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Ευχαριστώ.