Σήμερα έζησα μια συναρπαστική περιπέτεια όχι σε κανένα βουνό απάτητο ή καμιά θάλασσα απάτωτη αλλά μέσα στην πόλη της Χίου και μάλιστα τρία μόλις τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου. Πήγα στην Τράπεζα!
Πάω λοιπόν ν' ανοίξω την πόρτα για να μπω στο υποκατάστημα και βλέπω ότι είναι αδύνατον να τα καταφέρω. Να τραβάω από δω, να σπρώχνω από κει, τίποτα. Οι απομέσα γελούσανε και όλο κάτι μου γνέφανε που δεν καταλάβαινα. Σε μια στιγμή είπα Γιάννη περίμενε να έρθει καμιά γριά για τη σύνταξη, να σου ανοίξει να μπεις μαζί της. Κι έτσι έγινε. Σε ένα λεπτό έρχεται σινάμενη κουνάμενη μια κυρία, πατάει σαν να το είχε και στο σπίτι της το κουμπάκι με το κόκκινο δαχτυλίδι, γίνεται το δαχτυλίδι πράσινο κι ανοίγει η πόρτα. Χώνομαι κι εγώ από πίσω της. Ξαφνικά βρεθήκαμε, μπρος εκείνη πίσω εγώ, μέσα σ' ένα γυάλινο προθάλαμο της Τράπεζας με την πόρτα πίσω μας να κλείνει και την πόρτα μπρος μας να μην ανοίγει αν δεν περάσουν κάποια δευτερόλεπτα ικανά για να μας βιντεοσκοπήσει η κάμερα που μας σημάδευε πάνω από τα κεφάλια μας! Πάτησε λοιπόν πάλι η κυρία το κουμπί κι αφού περιμέναμε τον προγραμματισμένο χρόνο, άνοιξε κι η άλλη πόρτα και επιτέλους μπήκαμε. Όσην ώρα όμως γινότανε αυτό, όλοι όσοι έστεκαν στην ουρά των ταμείων σκότωναν το χρόνο τους παρατηρώντας μας σαν εκθέματα μέσα στο γυάλινο βιτρινάκι κι είχανε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλια!
Ρε τι πάθαμε με τις πόρτες ασφαλείας! Πού; Στη Χίο. Στην πόλη όπου οι μισοί πάνε στην Tράπεζα δίχως ταυτότητα λόγω του ότι είναι γνωστοί τους οι υπάλληλοι και τους δίνουν λεφτά ακόμα κι αν ξεχάσουν το βιβλιάριο! Απίστευτα πράγματα.
Να μου πεις, κι άμα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του κι έρθει καμιά μέρα ένας ληστής τι θα γίνει;
Μα είμαστε με τα καλά μας; Τι χρειάζεται η χρονοκαθυστέρηση στην είσοδο-έξοδο της Τράπεζας αφού υπάρχει μόνιμη χρονοκαθυστέρηση στην είσοδο-έξοδο του νησιού; Γύρω γύρω θάλασσα κι οι πύλες μετρημένες. Κι όμως βάλαμε και πόρτα ασφαλείας, τρομάρα μας.
Αυτά συμβαίνουνε στη μικρή μας πόλη, την συγχρονισμένη μόνο σε χρονοκαθυστερήσεις.
Υ.Γ. (το οποίο μού μετέφεραν)
Κατά τις μέρες των εορτών μπήκε στην Τράπεζα μετά κόπων και βασάνων ένας κύριος φορτωμένος με δώρα και σακούλες. Μόλις τα κατάφερε να πατήσει εντός του καταστήματος αναφώνησε εκνευρισμένος "άμα πάρει καμιά φωτιά, να σας δω πώς θα βγείτε έξω με τις μαλακίες που κάνετε!!"
Και ο υπάλληλος από το γκισέ πειραγμένος: "Έχει και παράθυρα κύριε"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
χαχααχ
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ευτυχία που μια τέτοια πόρτα τράπεζας προκαλεί τέτοια σχόλια!
Φαντάσου δυο κακόμοιρους ληστές να παρκάρουν έξω από την “Άλφα” κατά τις έντεκα, να κάνουν τη ληστεία και να προσπαθούν να φύγουν. Εκεί να δεις χρονοκαθυστέρηση από το μποτιλιάρισμα. Θα έχει πολύ γέλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα στις διακοπές πήγα στην τράπεζα στο Ηράκλειο και δεινοπάθησα παρομοίως. Κάθε λίγο και λιγάκι φασαρία από κάποιον που προσπαθούσε να μπει ή να βγει. Πονοκέφαλος για όλους. Η πλάκα είναι ότι το υποκατάστημα της ίδιας τράπεζας στη γειτονιά μου στην Αθήνα, που και ληστείες έχει δει, και το έχουνε κάψει κιόλας, τέτοιο σύστημα δεν έχει. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα! Έτσι θα την πάθαινα κι εγώ σε κατ/μα της Εθνικής στη Θεσ/νίκη!! (ευτυχώς που ένας αλλοδαπός κύριος έδινε οδηγίες σε μια κυρία που είχε "εγκλωβιστεί" πριν από μένα και τις άκουσα με προσοχή..)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά, με υγεία και χωρίς..απρόοπτα!
Χαχαχαχα!!! Κλασσικοι Ελληνες και δη Χιωτες!! Εδω που υπαρχουν δεικτες βιας πραγματικοι και υπάρχει εγκλημα καθε μορφης και χρονοκαθυστερημενες πορτες δεν εχουμε πουθενα! :P Δεν φοβαμαι παιδι μου οπως λεει και ο πατερας μου, σκιαζομαι...χεχεχε
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι εδώ στην Αθήνα με 5 ληστείεσ ανα ημίωρο, το εν λόγω μέτρο κατ΄αρχλας φαίνεται αναγκαίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ΕΡΩΤΗΜΑ είναι πως έξακολουθούν να γίνονται με αυξάνοντα ρυθμό οι ληστείες. μήπως οι εταιρείες που πούλησαν την τεχνολογία στις Τράπεζες και οικονόμησαν, θα πρέπει να μας πουν και πως λειτουργούν αποτελεσματικά αυτά τα συστήματα? ΑΠΛΑ μια ερώτηση κάνω.
φιλια
gatos.kasper@gmail
Καλησπέρα φίλε Γιάννη!! Πέρασα για να σου πω Χρόνια πολλά και γέλασα πολύ με την πρόσφατη εμπειρία σου!! Ελάτε βρε παιδιά τώρα, για μαζική έξοδο θα έχουν άλλη μπουκαπόρτα :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύχρονος να είσαι & να χαίρεσαι τους ανθρώπους που αγαπάς!!
Ναι, είναι πολύ έξυπνο το μέτρο του γυάλινου θαλάμου με την χρονοκαθυστέρηση. Οι τράπεζες ένιωσαν επιτέλους πως θα ησυχάσουν... Όλος αυτός ο πανικός με τις ληστείες θα εκλείψει, σκεφτόντουσαν οι διευθυντές των απανταχού υποκαταστημάτων και ψιλορουφούσαν πολύ πιο ήρεμοι τον πρωινό τους καφέ... Δεν είναι που γλύτωσαν μονάχα από τον κίνδυνο του κάθε παρανοϊκού που μπορεί να κουβαλάει όπλο μαζί με πρόθεση να το χρησιμοποιήσει. Είναι που τέλειωσαν μια για πάντα και με όλο αυτό το νταραβέρι με την αστυνομία, τη σήμανση, τους τριγύρω περίεργους… κι έπειτα με τις γαμ… ασφαλιστικές, που ζύγιαζαν τους πάντες και τα πάντα και σ’ έβαζαν να περάσεις από σαράντα κύματα μέχρι να σου δώσουν την πολυπόθητη αποζημίωση και να ισορροπήσουν τα πράγματα με τα κεντρικά… α ναι, μη μιλήσουμε για τα κεντρικά, που άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν παρά να εξαπολύουν ελέγχους… Αλλά όλα αυτά τελείωσαν… Έτσι σκέφτονταν οι διευθυντές των απανταχού υποκαταστημάτων… Μέχρι που ήρθε η αποφράδα ημέρα –που να μην έσωνε!– η σκοτεινή μέρα του Νοεμβρίου, που άλλος ένας ψιλοχαμένος (έτσι έδειχνε) ζύγωσε διστακτικός εκείνη την Probank… Τι ζήταγε; Να μπει, δεν έλεγε. Μην έψαχνε κάνα γνωστό κοιτάζοντας μέσα από τη θεόρατη τζαμαρία; «Από δίπλα, από δίπλα» του έγνεψε δια της μιμητικής ο διευθυντής του καταστήματος από το γραφείο του, δείχνοντάς του τον θάλαμο της χρονοκαθυστέρησης. «Άλλος ένας βλαμμένος, που δεν λέει να μάθει πώς λειτουργεί το κόκκινο και το πράσινο κουμπάκι», σκέφτηκε ο αετός του χρηματοπιστωτικού συστήματος… Αλλά πριν προλάβει να σηκώσει το φλυτζάνι και να ψιλορουφήξει πολύ πιο ήρεμος τον πρωινό του καφέ, ο άγνωστος είχε προλάβει να βγάλει τη μεγάλη βαριοπούλα (μα πού την έκρυβε;) και να κάνει θρύψαλα την πελώρια τζαμαρία… Τα υπόλοιπα έγιναν αστραπιαία, σχεδόν κινηματογραφικά… Όταν ήρθε στα συγκαλά του, ο διευθυντής του υποκαταστήματος, όλα είχαν τελειώσει. Έριξε μια αφηρημένη ματιά στον άθικτο θάλαμο της χρονοκαθυστέρησης… Το κόκκινο κουμπάκι του έγνεφε αγωνιωδώς, κάτι ήθελε να του πει… Και τότε (μόνο τότε, διάολε!) θυμήθηκε το πανομοιότυπο κουμπάκι κάτω από το γραφείο του, το κόκκινο κουμπάκι του συναγερμού, που ματαίως έχασκε πορφυρό, αποξεχασμένο από την παραζάλη μιας βαριοπούλας, εκατομμυρίων θραυσμάτων γυαλιού και μιας αστραπιαίας σεκάνς ληστείας… «Κι είναι κι οι γαμ… οι ασφαλιστικές», σκέφτηκε ο διευθυντής και αφέθηκε στο πικρό κύμα μιας βαρύτατης κατάθλιψης…
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι αγαπητοί μου, όσο το τυράκι θα υφίσταται στον κόσμο, τόσο οι φάκες θα αποδεικνύονται ανεπαρκείς…
Καλή χρονιά σε όλους! Πολύχρονος κ. Μακρυδάκη!
Φίλε Γιάννη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συμπληρώσω κι εγώ την εμπειρία μου, ως χρήστης αναπηρικής καρέκλας. Χρειάστηκα να μπω στο εν λόγω κατάστημα για κάτι υπογραφες. Τα κατάφερα μετά από εκπόνηση ειδικού επιτελικού σχεδίου το οποίο περιελάμβανε τη συμμετοχή 3-4 άτομων μέσα και έξω από το υποκατάστημα. Η πολυπλοκότητα της επιχείρησης καθώς και το αίσθημα ανικανότητας που ένιωθα καθόλη τη διάρκεια της δεν μου επέτρεψαν να καταγράψω εδώ όλα τα βήματα.
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν αξίζει να ξαναεπισκεφθώ το ίδιο υποκαταστημα για να εμπεδώσω το τρόπο εισόδου μου. Ισως καλύτερα να ληστέψω καμιά άλλη τράπεζα.
Πολύκαρπος
Εγώ καλέ μου Γιάννη προσπαθώ να φτιάξω μια τράπεζα... αίματος για το νηπιαγωγείο μου. Είμαι σε καλό δρόμο, έχω έτοιμο το καταστατικό, από φίλο δικηγόρο (αυτόν που είχε την ιδέα να μου ανατεθεί το προλόγισμα της τσέπης...γι αυτό και του χρεώνω ότι του οφείλω έναν ακριβό φίλο...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τ' άλλα στην eurobank η χρονοκαθυστέρηση που περιγράφετε πάει ρολόι. Η τελευταία απόπειρα ληστείας που δέχτηκαν τους κόστισε βλέπεις. Σίγουρα θα υπάρχουν ευτράπελα, αλλά δεν έτυχε να σταθώ μάρτυρας.
Η τελευταία ανακάλυψη της ζωής μου, είναι η ανάρτηση σχολίου. Ωραιότατα! Μου αρέσει πολύ! Καλώς σας βρήκα...
Κική δημ.