Ώρα καλή

Η γιαγιά στεκότανε μπροστά στο στύλο της ΔΕΗ και προσπαθούσε να αναγνώσει το κηδειόχαρτο. Είχε διαβάσει ως φαίνεται τα χοντρά και της μένανε οι λεπτομέρειες. Πήγαινε λοιπόν ένα βηματάκι μπρος ένα πίσω, αργόσερνε το κεφάλι της μια κοντά μια μακριά, δεν έβλεπε όμως το ποθούμενο. Ώσπου, την ώρα πια που έφτασα κοντά, απελπισμένη έστρεψε κατά το δρόμο, βρήκε δίπλα της έναν περαστικό και ζήτησε βοήθεια ανάγνωσης.
Τι ώρα γράφει εδώ κύριε; Δεν έχω τα γυαλιά μου.
Τρεις και μισή άκουσα τον άλλον να λέει, σκύβοντας λίγο το κεφάλι κατά το στύλο.
Ώρα καλή...