Όργιο Τεχνών!

Πρόσφατα, καλώς ή κακώς, μπήκαμε σε μια νέα εποχή, σε μια νέα ιστορική φάση του νεοελληνικού κράτους που από την εδαφική ολοκλήρωσή του και μετά έζησε ένα μεγάλο και καταστροφικό πόλεμο, κατόπιν έναν εμφύλιο, ύστερα πέρασε σε μια εποχή ανασυγκρότησης, μεταπήδησε σε μια εποχή ισοπέδωσης των πάντων (εκεί έγινε το κακό, τότε υμνήθηκε η αμορφωσιά), η οποία οδήγησε σε μια εποχή δήθεν ευμάρειας, με αποτέλεσμα την κατάληξη στη σημερινή κρίση. Αν δούμε το κράτος μας σαν ένα παιδί που γεννιέται, μπορούμε να πούμε ότι έχει περάσει πάμφτωχα παιδικά χρόνια, διέρχεται ύστερα από μια πολύ δύσκολη (από εξωγενείς αλλά και εσωτερικούς παράγοντες) εφηβεία, η οποία τον οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και καταστάσεις, σώζεται όμως πάντα ως εκ θαύματος την τελευταία στιγμή και κατόπιν, μεγαλώνοντας κάπως, βάζει μυαλό που λένε, παραδίνεται, συμμορφώνεται με την πιάτσα, όπως λέγαν και οι παλιότεροι, αρχίζει να φτιάχνει τη ζωή του με μια κανονικότητα αλλά μόλις παίρνει λιγάκι τα πάνω του και νιώθει ότι κατέκτησε μια κάποια επιτυχία, ξεχνάει το παρελθόν του, ξεφεύγει, έλλειψη ουσιαστικής μόρφωσης ονομάζεται αυτό, καβαλάει το καλάμι και χάνεται, σκορπίζεται από δω κι από κει κι απομένει στο τέλος δυστυχής γηραιός που περιμένει το θάνατο.
«Καλή ζωή σκατά διαθήκη», έτσι λέει η λαϊκή ρήση και μέχρι πρόσφατα το λέγανε για τους μποέμ τύπους, αυτούς που ξεφεύγανε από την πεπατημένη, που κάνανε τη ζωή τους όπως νομίζανε. Τώρα ισχύει και θα ισχύσει πολύ περισσότερο στο μέλλον, ακόμη και για τους μέινστριμ, τους κατά κανόνα απαίδευτους νεόπλουτους που ακολούθησαν την ως άνω περιγραφείσα πορεία ζωής, έχοντας ξεχάσει να καλλιεργηθούν, και οι οποίοι θα βλέπουν την κατάρρευση (προσωπική και γενική) και δεν θα μπορούν να τη χωρέσουν στο έτσι κι αλλιώς πλήρες, εκ της μακροχρόνιας αποθήκευσης ανούσιων πληροφοριών, κεφάλι τους.
Η κοινωνία όμως δεν είναι μόνο αυτοί που φεύγουν, είναι κυρίως αυτοί που έρχονται, οι νεώτεροι, οι οποίοι είναι ανάγκη πάσα να μην ακολουθήσουν τον ίδιο στραβό δρόμο, να ανοίξουν τα μάτια τους από νωρίς και να βλέπουν, να μορφώνονται και να ψάχνουν το διαφορετικό, να μην το φοβούνται, να μπουν στην παραγωγή (τέχνης και αγαθών) και όχι στην κατανάλωση. Και εδώ έρχεται η ευθύνη των ανθρώπων της Τέχνης, ο ρόλος της οποίας δεν είναι άλλος από το να δείξει εναλλακτικούς δρόμους ζωής, να προτείνει διαφορετική ματιά, να προωθήσει την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, να φέρει σε πρώτο πλάνο την ψυχή, την οποία τόσα χρόνια είχε στριμώξει σε σκοτεινή γωνία η κοινωνία του εύκολου (και δανεικού) πλούτου. Αδοκίμως λοιπόν θα γράψω: Η Τέχνη από δω και μπρος στην Ελλάδα πρέπει να οργιάσει! Έχουμε το παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία αν ακόμη υπάρχει ως κοινωνία και όχι ως ζούγκλα το οφείλει αποκλειστικά στις τέχνες που οργίασαν κυριολεκτικά μετά την κρατική πτώχευση. Ας ελπίσουμε ότι εξ ενστικτώδους αντίδρασης το ίδιο θα γίνει και στην Ελλάδα και ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας στους γύρω μας. Είναι και η καθημερινή ζωή μια τέχνη, ας το θυμηθούμε επιτέλους.