Κρίση είναι η κοινωνική μιζέρια

Αναρωτιέμαι ύστερα από όσα είπαμε μέχρι σήμερα περί του ρόλου της Τέχνης στη διαχείριση της κρίσης, πώς μπορεί να γίνει αυτό σε μια Ελλάδα που βρίθει ακόμα προκαταλήψεων, θρησκοληψιών, μικροψυχίας και μιζέριας
Ως οπαδός του δημόσιου χρόνου, δηλαδή του προσωπικού χρόνου που ο καθένας θα έπρεπε να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, είτε με προσωπική εργασία για την επίτευξη κάποιου στόχου, είτε για προσφορά τέχνης, λόγου, σκέψης κλπ σε δημόσιο χώρο προς τέρψη και προς αφορμή κοινωνικοποίησης, συζήτησης, αλληλεπίδρασης, θεώρησα καλό να οργανώσω μια λογοτεχνική βραδιά όπου θα διάβαζα σε όσους φίλους μαζεύονταν, αποσπάσματα από το τελευταίο μου βιβλίο "Ήλιος με δόντια"
Θεώρησα επίσης καλό, επειδή το βιβλίο εξελίσσεται κατά ένα μέρος του μέσα στη συνοικία του Φρουρίου της Χίου αλλά και επειδή το Φρούριο αποτελεί έναν αγαπημένο μου τόπο που είναι άγνωστος για τους πολλούς κατοίκους του νησιού μιας και αποφεύγουν να μπαίνουν εντός του λόγω παλαιών προκαταλήψεων (πορνείων κλπ), να διοργανώσω την εκδήλωση σε έναν από τους δύο κατάλληλους δημόσιους χώρους που υπάρχουν εντός της συνοικίας
Ο ένας χώρος ήταν η αυλή της εκκλησίας του Άη Γιώργη, όμορφη αυλή ενός παλιού μεντρεσέ, με ρωμαϊκή λάρνακα στη μέση, σκηνικό εποχής
Πέρασα λοιπόν και ρώτησα τον εφημέριο αν θα είχε πρόβλημα να γίνει εκεί μέσα η εκδήλωση και έλαβα την απάντηση "φέρε μου τα κείμενα που θα διαβάσεις να δω αν είναι θρησκευτικά και αν ναι, τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα". Λογοκρισία δηλαδή.
Όπως ήταν φυσικό έφυγα δίχως να το συζητήσω. Φεύγοντας ο εφημέριος, σεμια προσπάθεια να δικαιολογηθεί, μού έδωσε τη χαριστική βολή. Πριν μερικά χρόνια, είπε, έλαβε ένα αίτημα κάποιου σκηνοθέτη, ο οποίος, άκουσον άκουσον, ήθελε, λέει, να ανεβάσει εντός της αλής του Άη Γιώργη τον Ερωτόκριτο, που είναι ένα ειδωλολατρικό κείμενο αφού ο Ερωτόκριτος ορκίζεται, είπε ο εφημέριος, στα άστρα στον ουρανό στον ήλιο στο φεγγάρι και όχι στον θεό! Δεν το πιστεύετε μάλλον αυτό που άκουσαν τα αυτιά μου αλλά σας βεβαιώ ότι είναι αληθινό. Σας βεβαιώ επίσης ότι ο εν λόγω εφημέριος είναι και καθηγητής μέσης εκπαίδευσης και κάνει μάθημα σε παιδιά.
Έτσι απέρριψα κι εγώ την ιδέα της αυλής του Άη Γιώργη (με τι προσόντα άλλωστε θα μπορούσα να την διεκδικήσω, με έναν ομοφυλόφιλο παπά που είναι ο ήρωας του βιβλίου; Μάλλον αφορισμό θα διεκδικούσα και απορώ γιατί ακόμα δεν έχει κινηθεί το ζήτημα. Ίσως επειδή ο αρμόδιος Μητροπολίτης είναι πλέον γηραιός και δεν έχει διάθεση να αναμοχλεύει τέτοια πράγματα)
Πήγα λοιπόν στον εναπομείναντα προσφερόμενο χώρο, την κεντρική πλατεία του Φρουρίου
Εκεί, έμαθα κατόπιν ότι ο Πολιτιστικός Σύλλογος των κατοίκων διαθέτει γραφεία και χάρηκα διότι θεώρησα πως θα έχω κάποια βοήθεια π.χ. αν χρειαστώ έστω καμιά καρέκλα για να καθίσει κάποιος τυχόν ηλικιωμένος ακροατής
Επικοινώνησα λοιπόν με τον Πρόεδρο του Συλλόγου και τον ενημέρωσα περί του τι θα λάβει χώρα έξω από τα γραφεία τους για να λάβω την απάντηση ότι καμία καρέκλα δεν πρόκειται να βγει έξω από τα γραφεία διότι φοβάται μην τους τις σπάσουμε! Με πήρε και τηλέφωνο την παραμονή της εκδήλωσης για να μου δηλώσει (μην τυχόν και δεν το εννόησα καλώς) ότι πρέπει να κανονίσω την πορεία μου και να βρω άλλους τρόπους να κάνω την εκδήλωση διότι δεν πρόκειται ούτε μία καρέκλα να βγει έξω από τα γραφεία και πως αυτό ήταν απόφαση έκτακτου (όπως κατάλαβα) ΔΣ του Συλλόγου!
Ακόμα νιώθω τα σαγόνια μου κρεμασμένα από την έκπληξη, το ίδιο κι εσείς υποθέτω
Αυτή όμως είναι η Ελλάδα που ζούμε τόσα χρόνια και έτσι αντιμετωπίζει όποιον δεν κοιτάει τη δουλίτσα του, δεν είναι καλός χριστιανός και νοικοκύρης, όποιον ανακατεύεται με τα πίτουρα.

Η οικονομική κρίση είναι η τελευταία από τις κρίσεις που περνάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια αυτός ο τόπος. Είναι αποτέλεσμα της κρίσης αξιών και της έκπτωσης συνειδήσεων και αξιοπρέπειας που τις βιώνουμε χρόνια, αλλά επειδή οι νεοέλληνες μάθανε να νιάζονται μόνο για το πορτοφόλι, κατάλαβαν τώρα μόλις αυτό που οι κεραίες της κοινωνίας συλλαμβάνουν και εκπέμπουν εδώ και δεκαετίες, δηλαδή ότι υπάρχει κρίση.