Eπανέρχομαι για τελευταία φορά μόνο και μόνο για να συγκεκριμενοποιήσω τα εξής: Πάντοτε οι μικρόνοες και οι μικρόψυχοι υποβιβάζουν τα κοινωνικά ζητήματα που τίθενται προς συζήτηση από κάποιες κεραίες της κοινωνίας, σε κλίμακα που ταιριάζει στο μπόι τους, δηλαδή στο πεδίο της προσωπικής αντιπαράθεσης. Μετατρέπουν δηλαδή το κοινωνικό πρόβλημα σε προσωπικό διότι μόνο σε τέτοια επίπεδα συζήτησης μπορούν να συμμετάσχουν, εκτοξεύοντας αφορισμούς προς αυτούς που ταράζουν τα νερά και ταυτόχρονα γλείφοντας τους δήθεν αδικημένους. Αυτές είναι καταστάσεις γνωστές από την αρχαιότητα και επιβεβαιώνουν ότι το ανθρώπινο γένος δεν έχει προχωρήσει ούτε κατά ένα βήμα από τότε. Γι' αυτό, συνήθως δεν απαντώ στους αυτόκλητους ταγούς του λαϊκού αισθήματος, οι οποίοι, αγανακτισμένοι συνήθως, παίρνουν το λόγο δημόσια κατόπιν κειμένων μου και, με δεδομένη τη μικρόνοια και τη μικροψυχία τους αλλά και την αδυναμία κατανόησης γραπτού κειμένου που είναι ασθένεια ευρέως διαδεδομένη στη χώρα μας, εντάσσουν τα ζητήματα που θέτω στην πεπερασμένη προσωπική τους σφαίρα, τα παραποιούν, μεταθέτουν αλλού το κέντρο βάρους τους, τα αλλοιώνουν και ουσιαστικά τα ακυρώνουν με αποτέλεσμα να μην προχωράει τίποτα. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν αυτό, οπότε ούτε και τώρα απαντάω σε κάποιον, απλά θέτω τα ουσιαστικά κατά τη γνώμη μου ζητήματα που προέκυψαν και αξίζει να τα αντιληφθούμε ως σύγχρονη κοινωνία αν θέλουμε επιτέλους να απελευθερωθούμε από τα βαρίδια του παρελθόντος. Για μένα λοιπόν δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο συγκεκριμένος παπάς. Ποτέ δεν είχα σχέσεις με θρησκοληψίες και θρησκολαγνείες και ούτως ή άλλως όλοι οι εκφραστές τέτοιων ιδεοληψιών μού είναι αδιάφοροι. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν αναφέρθηκα (ούτε ποτέ αναφέρομαι) σε συγκεκριμένα ονόματα αλλά παραθέτω και καυτηριάζω τις, κατά την άποψή μου, παρηκμασμένες νοοτροπίες τις οποίες εκφράζουν και με σθένος υποστηρίζουν οι φορείς τους. Δεν υπάρχει λοιπόν προσωπικό ζήτημα με τον συγκεκριμένο άνθρωπο εφημέριο και όσοι θέλουν να το υποβιβάζουν εκεί, το κάνουν κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια αλλά και λόγω ανύπαρκτων πολιτικών επιχειρημάτων προς αντιπαράθεση στα ουσιαστικά ζητήματα. Διότι τα ζητήματα που έθεσα και για μένα είναι καίρια και ενδεικτικά της παρακμής μας ως κοινωνία είναι τα εξής:Πρώτον ότι ο Ερωτόκριτος χαρακτηρίστηκε από συγκεκριμένο λειτουργό και παιδαγωγό ως ειδωλολατρικό κείμενοΔεύτερον ότι η λογοκρισία της Τέχνης λαμβάνει ακόμα χώρα στην κοινωνία που ζούμε, εντάσσοντάς την ακριβώς στον Μεσαίωνα. Οι τιμητές της θρησκοληψίας που βγήκαν και θα βγουν να με αφορίσουν ας απαντήσουν (όχι σε μένα, αλλά στον εαυτό τους) γιατί να υπάρχει ρωμαϊκή λάρνακα (προϊόν Τέχνης ειδολολατρών) εντός του αύλειου χώρου της εκκλησίας του Άη Γιώργη στο Φρούριο; Μήπως πρέπει να αποκαθηλωθεί ως υβριστική για την ιερότητα του χώρου; Όσον αφορά στη λογοκρισία της Τέχνης, αυτό είναι αποτέλεσμα αμορφωσιάς και στενότητας πνεύματος και το ξαναείδαμε πριν μερικά χρόνια στην πόλη μας όταν απαγορεύτηκε να ανέβει συγκεκριμένη θεατρική παράσταση στο Ομήρειο, λόγω του ότι οι αντιδήμαρχοί μας την έκριναν ως ακατάλληλη και προκλητική!Τρίτο και τελευταίο σημαντικό κατά τη γνώμη μου θέμα είναι η νοοτροπία μιζέριας και κακομοιριάς που αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο από τη συμπεριφορά των ανθρώπων του Συλλόγου του Φρουρίου. Αυτά λοιπόν, συνεπτυγμένα: η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΚΗ ΜΙΖΕΡΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, η ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ και η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, είναι τα τρία κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία με συγκεκριμένα παραδείγματα σχολίασα και αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν ως κοινωνία και να μας οδηγήσουν σε διάλογο με στόχο τη βελτίωσή μας. Ας αφήσουμε κατά μέρος όσους ανεπαρκείς αυτόκλητους τιμητές βλέπουν πίσω από όλα μονάχα προσωπικές επιθέσεις διότι η κοινωνία είναι και οι άλλοι, που ευτυχώς είναι ένα ικανό ποσοστό, οι οποίοι κατανοούν, προβληματίζονται και ελπίζουν.