Επιτέλους κρίση!

Το λάιφ-στάιλ είναι μαγικό, παίρνει τα μηδενικά και τα κάνει νούμερα, λέει ένα σύνθημα του καιρού μας. Του καιρού που μόλις αφήσαμε πίσω μας δηλαδή, διότι από δω και μπρος αλλάζει ο αέρας γύρω μας.

Αυτό το σύνθημα λοιπόν λέει πάρα πολλά, είναι μια τεράστια φιλοσοφία που κλείνει μέσα της όλα τα κακά της μοίρας μας ως ελληνική σύγχρονη πραγματικότητα.

Η αρχή λοιπόν έγινε με τον αλήστου μνήμης Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος εν γνώσει του ή εν αφελεία του (διαλέγετε και παίρνετε, εγώ ξέρω τι διαλέγω) κανόνισε να θέσει τις βάσεις στέρεα έτσι ώστε μετά το θάνατό του να υποδουλώσει τους έλληνες στην κεφαλαιοκρατία του καπιταλισμού. Και τα κατάφερε πολύ καλά και πολύ πιο νωρίς από το σήμερα. Απλά σήμερα το πήρε χαμπάρι και ο κάθε πικραμένος. Ο κάθε πικραμένος από όσους πίστεψαν προ 30ετίας ότι η Ελλάδα έχει χρήμα με ουρά, παράτησε τις ασχολίες του για να γίνει μούρη στην κοινωνία, διορίστηκε σε θέση που δεν υπήρχε στο δημόσιο και έκανε αγώνα για να βάλει μετά και τα παιδιά του σε παρόμοιες θέσεις φαντάσματα, έγινε βλαχοδήμαρχος και βλαχοπαράγοντας με αναπτυξιακές ιδέες και όραμα βαρύγδουπον για την ιδιαιτέρα πατρίδα του, δημιούργησε μια γενιά απογόνων ανίκανη να διανοηθεί τι σημαίνει παραγωγή, με όνειρο μονάχα μια θέση τού βρέξει – χιονίσει μηνιάτικου, μια γενιά τελειωμένων από τα 25 χρόνια τους, ξεσκίστηκε στο να απομυζεί το δημόσιο διότι του μάθανε ότι το δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν, έκλεβε δηλαδή το πορτοφόλι που τον έθρεφε και το έβριζε κι από πάνω επειδή δεν του κάνει αύξηση σύμφωνα με τις ανάγκες του. Του κάθε πικραμένου λοιπόν που κατάστρεψε φύση, μνημεία, ανθρώπων έργα, ακόμα και τις παραδόσεις κάθε γωνιάς της Ελλάδας κατάστρεψε μετατρέποντας τες σε κιτς απομιμήσεις γαρνιρισμένες με χαμηλού επιπέδου θεάματα και ακούσματα. Του κάθε πικραμένου που έμαθε ξαφνικά τις Άλπεις, τις Σευχέλες, το Ντουμπάι και άλλους προορισμούς ενώ την ίδια στιγμή δεν είχε δει το διπλανό χωριό, τη διπλανή του πόλη. Του κάθε πικραμένου λοιπόν που χρόνια τώρα είναι υπόδουλος στο καπιταλιστικό σύστημα με δάνεια και κάρτες, έχει γίνει γρανάζι προ πολλού με μόνιμη απαίτηση να λαδώνεται περισσότερο ξέροντας ότι όσο λάδι και πάρει δεν του αρκεί διότι αυξάνονται ταυτόχρονα και οι «ανάγκες» του, έχει καταστρέψει με τις κοινωνικές αυτές αλλαγές και την Αριστερά, η οποία πλέον φαντάζει ως επίτροπος σε εκκλησία που παρακαλεί μονάχα για οικονομική ενίσχυση (αν είναι δυνατόν, η Αριστερά να μιλάει με οικονομικίστικους όρους και να έχει προμετωπίδα της ιδεολογίας και των αιτημάτων της την αύξηση των μισθών!!!).

Ο κάθε τέτοιος πικραμένος λοιπόν που εδώ και χρόνια ροκανίζει και βρίζει την κακομοιριά του κράτους που ο ίδιος δημιουργεί, κατάλαβε (επιτέλους!) προχτές ότι το σύστημα τον έχει υπόδουλο!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Έτσι, για να δούμε κι εμείς, οι χρόνια απέχοντες και λοιδορούμενοι γι’ αυτό ως περιθωριακοί, ημίτρελοι, κατάσκοποι, αδερφές, σαλταρισμένοι, οικολόγοι, ρόμπες, αντιδραστικοί, μηδενιστές και λοιποί αναξιοπαθούντες που τόσα χρόνια ασκούσαν κριτική και ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας και άποψης αντί να ευημερούν και να τρώνε με χρυσά κουτάλια, αντί να καταπατούν εκτάσεις και να χτίζουν ξενοδοχεία, αντί να ζητάνε επεκτάσεις αεροδρομίων και έλευση όλο και περισσότερων τσάρτερς, αντί να παίρνουν δάνεια και να τρέχουν σε διακοπές, αντί να κοιτάνε τη δουλίτσα τους και να μην ανακατεύονται στις δουλειές των καλών νοικοκυραίων, αντί να γίνονται μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου, έτσι λοιπόν για να δούμε κι εμείς τις αντιδράσεις όσων τώρα μόλις κατάλαβαν πως τόσα χρόνια ροκανίζανε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόντουσαν।

Ευτυχώς αυτή η κρίση ήρθε και θα είναι ακόμα πιο σκληρή στο άμεσο μέλλον. Ακόμα δεν είδαμε τίποτα και ούτε τα μέτρα που ελήφθησαν πρόσφατα μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει διότι αυτό είναι το σχέδιο που υπηρέτησαν πιστά όλες οι κυβερνήσεις εδώ και τριάντα χρόνια, έχοντας τη στήριξη μιας βολεμένης πλειοψηφίας που έγινε μούρη εκ του μηδενός και την ανοχή μιας αλλοτριωμένης Αριστεράς που είδε να χάνει απότομα όλο το εργατικό δυναμικό των υποστηρικτών της και να μεταλλάσσεται σε Αριστερά των υπαλλήλων που άλλο αίτημα δεν έχουν από την αύξηση του μισθού της καρέκλας τους.

Το κακό είναι ότι σε αυτή την αναξιόπιστη χώρα που τόσα χρόνια κυβερνάται από μηδενικά, τα οποία εκφράζουν βέβαια απόλυτα τους ψηφοφόρους τους, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, τις συνέπειες της κρίσης θα πληρώσουν και όσοι ποτέ δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι. Γι’ αυτούς τους λιγοστούς σφίγγεται η καρδιά μου μονάχα. Διότι όλοι οι άλλοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες και λοιπές «παραγωγικές τάξεις» (!!) των καλών νοικοκυραίων, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο (ως χρόνια υπηρέτες του ιδίου συμφέροντος δίχως κοινωνική, συλλογική και Πολιτική συνείδηση) συνέβαλαν στο να φτάσει εδώ που έφτασε η κατάσταση. Οι λιγοστοί αθώοι όμως θα επιβιώσουν και πάλι. Είμαι βέβαιος, αφού εδώ τριάντατόσα χρόνια τώρα επιβιώνουν με τόσα αρπακτικά τριγύρω τους.