Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Επιτέλους κρίση!

Το λάιφ-στάιλ είναι μαγικό, παίρνει τα μηδενικά και τα κάνει νούμερα, λέει ένα σύνθημα του καιρού μας. Του καιρού που μόλις αφήσαμε πίσω μας δηλαδή, διότι από δω και μπρος αλλάζει ο αέρας γύρω μας.

Αυτό το σύνθημα λοιπόν λέει πάρα πολλά, είναι μια τεράστια φιλοσοφία που κλείνει μέσα της όλα τα κακά της μοίρας μας ως ελληνική σύγχρονη πραγματικότητα.

Η αρχή λοιπόν έγινε με τον αλήστου μνήμης Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος εν γνώσει του ή εν αφελεία του (διαλέγετε και παίρνετε, εγώ ξέρω τι διαλέγω) κανόνισε να θέσει τις βάσεις στέρεα έτσι ώστε μετά το θάνατό του να υποδουλώσει τους έλληνες στην κεφαλαιοκρατία του καπιταλισμού. Και τα κατάφερε πολύ καλά και πολύ πιο νωρίς από το σήμερα. Απλά σήμερα το πήρε χαμπάρι και ο κάθε πικραμένος. Ο κάθε πικραμένος από όσους πίστεψαν προ 30ετίας ότι η Ελλάδα έχει χρήμα με ουρά, παράτησε τις ασχολίες του για να γίνει μούρη στην κοινωνία, διορίστηκε σε θέση που δεν υπήρχε στο δημόσιο και έκανε αγώνα για να βάλει μετά και τα παιδιά του σε παρόμοιες θέσεις φαντάσματα, έγινε βλαχοδήμαρχος και βλαχοπαράγοντας με αναπτυξιακές ιδέες και όραμα βαρύγδουπον για την ιδιαιτέρα πατρίδα του, δημιούργησε μια γενιά απογόνων ανίκανη να διανοηθεί τι σημαίνει παραγωγή, με όνειρο μονάχα μια θέση τού βρέξει – χιονίσει μηνιάτικου, μια γενιά τελειωμένων από τα 25 χρόνια τους, ξεσκίστηκε στο να απομυζεί το δημόσιο διότι του μάθανε ότι το δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν, έκλεβε δηλαδή το πορτοφόλι που τον έθρεφε και το έβριζε κι από πάνω επειδή δεν του κάνει αύξηση σύμφωνα με τις ανάγκες του. Του κάθε πικραμένου λοιπόν που κατάστρεψε φύση, μνημεία, ανθρώπων έργα, ακόμα και τις παραδόσεις κάθε γωνιάς της Ελλάδας κατάστρεψε μετατρέποντας τες σε κιτς απομιμήσεις γαρνιρισμένες με χαμηλού επιπέδου θεάματα και ακούσματα. Του κάθε πικραμένου που έμαθε ξαφνικά τις Άλπεις, τις Σευχέλες, το Ντουμπάι και άλλους προορισμούς ενώ την ίδια στιγμή δεν είχε δει το διπλανό χωριό, τη διπλανή του πόλη. Του κάθε πικραμένου λοιπόν που χρόνια τώρα είναι υπόδουλος στο καπιταλιστικό σύστημα με δάνεια και κάρτες, έχει γίνει γρανάζι προ πολλού με μόνιμη απαίτηση να λαδώνεται περισσότερο ξέροντας ότι όσο λάδι και πάρει δεν του αρκεί διότι αυξάνονται ταυτόχρονα και οι «ανάγκες» του, έχει καταστρέψει με τις κοινωνικές αυτές αλλαγές και την Αριστερά, η οποία πλέον φαντάζει ως επίτροπος σε εκκλησία που παρακαλεί μονάχα για οικονομική ενίσχυση (αν είναι δυνατόν, η Αριστερά να μιλάει με οικονομικίστικους όρους και να έχει προμετωπίδα της ιδεολογίας και των αιτημάτων της την αύξηση των μισθών!!!).

Ο κάθε τέτοιος πικραμένος λοιπόν που εδώ και χρόνια ροκανίζει και βρίζει την κακομοιριά του κράτους που ο ίδιος δημιουργεί, κατάλαβε (επιτέλους!) προχτές ότι το σύστημα τον έχει υπόδουλο!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Έτσι, για να δούμε κι εμείς, οι χρόνια απέχοντες και λοιδορούμενοι γι’ αυτό ως περιθωριακοί, ημίτρελοι, κατάσκοποι, αδερφές, σαλταρισμένοι, οικολόγοι, ρόμπες, αντιδραστικοί, μηδενιστές και λοιποί αναξιοπαθούντες που τόσα χρόνια ασκούσαν κριτική και ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας και άποψης αντί να ευημερούν και να τρώνε με χρυσά κουτάλια, αντί να καταπατούν εκτάσεις και να χτίζουν ξενοδοχεία, αντί να ζητάνε επεκτάσεις αεροδρομίων και έλευση όλο και περισσότερων τσάρτερς, αντί να παίρνουν δάνεια και να τρέχουν σε διακοπές, αντί να κοιτάνε τη δουλίτσα τους και να μην ανακατεύονται στις δουλειές των καλών νοικοκυραίων, αντί να γίνονται μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου, έτσι λοιπόν για να δούμε κι εμείς τις αντιδράσεις όσων τώρα μόλις κατάλαβαν πως τόσα χρόνια ροκανίζανε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόντουσαν।

Ευτυχώς αυτή η κρίση ήρθε και θα είναι ακόμα πιο σκληρή στο άμεσο μέλλον. Ακόμα δεν είδαμε τίποτα και ούτε τα μέτρα που ελήφθησαν πρόσφατα μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει διότι αυτό είναι το σχέδιο που υπηρέτησαν πιστά όλες οι κυβερνήσεις εδώ και τριάντα χρόνια, έχοντας τη στήριξη μιας βολεμένης πλειοψηφίας που έγινε μούρη εκ του μηδενός και την ανοχή μιας αλλοτριωμένης Αριστεράς που είδε να χάνει απότομα όλο το εργατικό δυναμικό των υποστηρικτών της και να μεταλλάσσεται σε Αριστερά των υπαλλήλων που άλλο αίτημα δεν έχουν από την αύξηση του μισθού της καρέκλας τους.

Το κακό είναι ότι σε αυτή την αναξιόπιστη χώρα που τόσα χρόνια κυβερνάται από μηδενικά, τα οποία εκφράζουν βέβαια απόλυτα τους ψηφοφόρους τους, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, τις συνέπειες της κρίσης θα πληρώσουν και όσοι ποτέ δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι. Γι’ αυτούς τους λιγοστούς σφίγγεται η καρδιά μου μονάχα. Διότι όλοι οι άλλοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες και λοιπές «παραγωγικές τάξεις» (!!) των καλών νοικοκυραίων, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο (ως χρόνια υπηρέτες του ιδίου συμφέροντος δίχως κοινωνική, συλλογική και Πολιτική συνείδηση) συνέβαλαν στο να φτάσει εδώ που έφτασε η κατάσταση. Οι λιγοστοί αθώοι όμως θα επιβιώσουν και πάλι. Είμαι βέβαιος, αφού εδώ τριάντατόσα χρόνια τώρα επιβιώνουν με τόσα αρπακτικά τριγύρω τους.

39 σχόλια:

  1. οι γενναίοι, οι έχοντες καθαρό μυαλό,δύναμη καρδιάς, οι μαθημένοι στα λίγα και οι ανθεκτικοί στην πείνα θα επιβιώσουν.
    Φοβάμαι όμως ότι, σ' αυτή τη χώρα, θα επιζήσουν και θα πλουτίσουν οι κλέφτες, οι γλύφτες, οι ρουφιάνοι και οι μαυραγορίτες, ως συνήθως.
    Αυτό όμως που δεν εχουν οι δεύτεροι και έχουν οι πρώτοι είναι δύναμη μέσα απ΄την αλληλεγγύη τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αφεντικό ξέχασες να αναφέρεις οτι μας αποκαλούν
    και ανέραστους,ολοι αυτοί οι γιαλαντζί επιβήτορες της ζωής μας!!!!
    Καλώς όρισες αρκαντας και ος γκελντίν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. α ναι, και ανέραστους; Δεν το είχα αντιληφθεί! ευχαριστώ!
    hos bulduk!
    Έτσι είναι, όποτε υπάρχει κάτι για να γραφεί, γράφεται. Zorla guzellik olmaz, με το ζόρι ομορφιά δεν γίνεται που λεν και οι γείτονες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υδροχόε
    για να έχουνε οι πεινασμένοι αλλυλεγγύη γύρω από την κουτάλα πρέπει να έχουνε αξιοπρέπεια. Όλες αυτές οι τάξεις των χρόνιων αρπακτικών την χάσανε από τα πρώτα κιόλας χρόνια, τότε που πέφτανε τα πρώτα εύκολα φράγκα κι όποιος έκανε τεμενά, τσέπωνε καμπόσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ φοβάμαι πως δεν έχετε/έχουμε καταλάβει
    πόσο δύσκολα χρόνια έρχοναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε,
    κατανοητός ο φόβος σου αλλά τόοοοσα χρόνια που υπήρχε γενική ευημερία το ίδιο ίσχυε. Κανείς δεν είχε καταλάβει πόσο δύσκολα χρόνια θα έρθουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δημήτρης Χαλκιάς11 Μαΐου 2010 στις 2:29 π.μ.

    Όλοι μας βέβαια θεωρούμε ότι ανήκουμε σε αυτούς τους λίγους αθώους…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δεν μιλαω ρε Γιαννη γι αυτους με την κουταλα..
    μιλαω γι αυτους που το περιμεναν, μη σου πω και με λαχταρα, τοσα χρονια και ειχαν προετοιμαστεισαν τους μετεωρολογους πριν την καταιγιδα
    εμεις με λιγα ζουσαμε, με λιγα θα ζουμε, δεν χρωσταμε σε κανενα πουστη τιποτα και τη βοηθεια μας θα τη δωσουμε, οπως παντα, οπου νομιζουμε
    γαια, πυρι, μειχθητω
    το μυαλο δουλευει καλυτερα σε καταστασεις εκτακτης αναγκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα γείτονα και καλώς όρισες!!
    Θαρρώ πως στο τέλος, κρατάς μεγάλο τσουβάλι προσπαθώντας να τους χωρέσεις όλους μέσα. Δεν ανήκουν όλοι οι "εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες στις λοιπές «παραγωγικές τάξεις» όπως τους κατατάσσεις! Πολλοί απ αυτούς, "κουτάλι" στη ζωή τους δεν είχαν δει ούτε ζωγραφιστό...
    Άντε να τους καταλογίσω το πολύ μια ψήφο επειδή έτσι είχαν μάθει ή έτσι νόμιζαν οτι προσφέρουν!
    Υπάρχει φίλε μου πολύς "άμαχος πληθυσμός" ακόμα, μεταξύ των υποψήφιων θυμάτων.
    Ας είμαστε λίγο επιεικείς … (mercy mercy mercy)!
    Έκανε θόρυβο η επανεμφάνισή σου, απ ότι φαίνεται :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το οτι οι αλητείες, οι λαμογιές και η ληστείες θα σταματήσουν ή έστω ο ρυθμός αυξησής τους θα μειωθεί, αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση είναι δίκαια και δεν απειλούν την κοινωνική ειρήνη του κράτους. Το οτι οι περισσότεροι από μας ήταν συννένοχοι σε όλα αυτά είναι γεγονός. Ωστόσο τη νύφη θα τη πληρώσουν οι συνταξιούχοι, οι άνθρωποι που θα μείνουν άνεργοι και φυσικά τα παιδιά μας. Το ελληνικό κράτος βαδίζει προς το γκρεμό και το 'καλά να πάθουμε' δε δίνει καμία λύση γι'αυτό σταματήστε πια μ'αυτή τη καραμέλα όλοι εσείς οι αδικημένοι που τόσα χρόνια τον πίνατε γιατί θα συνεχίσετε να τον πίνετε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ούτε καν φαντάζεστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. fILE GIANNH DEN 3ERIS OTI TA AGGIA GINAN 8YMIATA KAI TA SKATA LIBANI .NZ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όλοι κρίμα είμαστε. Αν θέλεις μπορείς να δεις την ισοτιμία δολαρίου-ευρώ. Δεν επήλθαν τυχαία τα μεγέθη. Αν διαχειριζόμαστε χρήματα είμαστε κι εμείς παίκτες αυτού του παιχνιδιού. Ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που ζει από εξαθλιωμένους ανθρώπους και κινείται μέσα σε τράπεζες.

    Αν το δεις και από μια άλλη σκοπιά τι προσπαθούσε να κάνει ο κάθε Έλληνας, να βρει μια χρυσή τρύπα και να περάσει και όλο το σόι του μέσα από αυτή. Αρκετά πριν έρθει η κρίση μάλιστα είχε δημιουργηθεί η αυταπάτη ότι όλος ο ελληνικός λαός χωράει μέσα από αυτή τη τρύπα. Αλτρουισμός και ίντριγκες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μακάρι η μύτη της γραφίδας σου να χάραζε το μυαλό του πατριώτη μας. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες, πολλές γραφίδες να παραταχθούν σαν τη Μακεδονική φάλαγγα για ν αδιακόψουν την επέλαση των λαμογιών και των εθελόδουλων στα κόμματα. Σήμερα ένοχοι για την ανοχή και την αφασία στην οποία βολευτήκαμε, κλαίμε για την πλαστή ευημερία μας. Ε.. ρε... greco maskara!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δίκιο έχεις Γιάννη. Πού να το 'βρεις, θα μου πεις... Ίσως τώρα,μετά από τις "λεηλασίες" 30 χρόνων -συμφωνώ απολύτως με τη γραμμή στο χρόνο-...δηλ. από το 1980 και μετά,όσοι έγιναν μέτοχοι αυτοί της κατάστασης και μέρος της,θα σκεφτούν ή αναστοχαστούν (ελπίζω) λίγο το τι προηγήθηκε και πώς έφτασαν ως εδώ τα πράγματα. Νομίζω σε αυτή την κατάσταση οι μόνοι που διασώζονται είναι όσοι/ες στην καθημερινή τους ζωή έζησαν και ζουν με άλλον τρόπο. Κάνουν δηλαδή πράξη όσα λένε. Ελάχιστοι, δυστυχώς. Καλά κουράγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γιάννης Μακριδάκης11 Μαΐου 2010 στις 8:36 μ.μ.

    Φίλε Βαρβάκη δεν κρατάω μεγάλο τσουβάλι, απλά είμαι απογοητευμένος με αυτά που βλέπω γύρω μου τόσα χρόνια. Μακάρι να είναι πολλοί αυτοί που διαφέρουν(έθεσα άλλωστε αρκετές κατηγορίες χαρακτηρισμένων) και να τανε όλα αυτά τα χρόνια απλώς κλεισμένοι στον εαυτό τους. Θα δείξει σύντομα το πράγμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιάννης Μαακριδάκης11 Μαΐου 2010 στις 8:40 μ.μ.

    Κανείς δεν είπε "καλά να πάθουμε" Ανώνυμε. Λέω απλά ότι το πράγμα φαινότανε εξ αρχής. Προσωπικά και δίχως να θέλω να το παίξω μετά χριστόν προφήτης, το έλεγα στις παρέες μου προ δεκαετίας όταν πτώχευσε η Αργεντινή πως όπου ναναι θα γίνει το ίδιο κι εδώ. Άργησε λίγο να γίνει, κατά την τότε εκτίμησή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γιάννης Μακριδάκης11 Μαΐου 2010 στις 8:46 μ.μ.

    Το ζήτημα δεν είναι Μαριάννα αν διαχειριζόμαστε χρήματα, ποιος δεν έχει το χρήμα ως κινητήρια δύναμη στην καθημερινότητά του. Το ζήτημα είναι πόσοι από μας διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα. Πόσοι έμαθαν να ζουν εις βάρος του δημοσίου, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε υπάλληλοι ενός χρεωμένου και υπέρπλήρους δημοσίου τομέα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γιάννης Μακριδάκης11 Μαΐου 2010 στις 8:59 μ.μ.

    politix σ'ευχαριστώ για την εκτίμηση
    Marine γι' αυτούς ακριβώς λέω κι εγώ, γι' αυτούς που κράτησαν αξιοπρέπεια σε εποχές που η αξιοπρέπεια λοιδορούνταν και επιπλέον ήταν πολύ ΥΠΟΠΤΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ακους φωνές στο ύπνο σου
    Είναι μούτσοι στα αμπάρια, κλειδωμένοι σε πλοία που βυθίζονται
    Για μια αποζημίωση
    Είναι συνταξιούχοι που με το στέρημα τους αγόρασαν μια νουβέλα με ευασθησίες
    Δεν υπάρχουν αθώοι
    Το χρήμα κάνει βόλτες
    "Τρώω τη κότα, χέζω και τη πόρτα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Γιάννης Μακριδάκης11 Μαΐου 2010 στις 10:08 μ.μ.

    Αθώοι δεν υπάρχουν(κατά τη λογική σου πως όλοι με το χρήμα παίζουν, Ανώνυμε). Υπάρχουν όμως ακόμη αξιοπρεπείς, όπως υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια της ρεμούλας και ήτανε από κορόιδα έως μισητοί, ανάλογα με το αν λούφαζαν ή όρθωναν αξιοπρεπή πολιτικό λόγο υποστηριζόμενο από τη στάση ζωής τους.
    Και η μέγιστη ένδειξη αξιοπρέπειας είναι να μη σχολιάζουμε ανώνυμα, διότι ανώνυμα καίμε και ανθρώπους μέσα στις Τράπεζες. Κι αν είμαστε και τόσο καλοί ποιητές, ένα παραπάνω. Εκτός αν είναι θέμα μετριοφροσύνης.
    Όσο για την τρυφερή νουβέλα, δεν γράφτηκε μοναχή της. Έχει συνειδητή και συνεπή στάση ζωής πίσω της. Και μέσα της..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Γιάννη μου, κατανοώ πλήρως την απέχθεια σου προς όλα τα τζιπάτα και πισινάτα νούμερα, που χρόνια τώρα σφυρίζουν γύρω μας!
    Πρόσεχε όμως γιατί πολύ φοβάμαι οτι βλέπεις μόνο το τυράκι.
    Όχι Γιάννη δεν είναι υπερπλήρες το κράτος. Μπορεί να έχει πολλούς μπάτσους, αγροφύλακες, δημ. αστυνομικούς, μισθοφόρους στο Αφγανιστάν, πράκτορες και άλλους περίεργους. Όμως έχει ελάχιστους δάσκαλους, ελάχιστους νοσοκόμους, ελάχιστους γιατρούς, ελάχιστα σχολεία, ελάχιστα νοσοκομεία!
    Η κρίση Γιάννη δεν έγινε για να πάρουμε εκδίκηση εμείς, απο τα νούμερα που μας λοιδωρούν ολα αυτά τα χρόνια. Δυστυχως πολύ σύντομα η μοίρα μας θα είναι κοινή.
    Η κρίση είναι σύμφητη με το σύστημα το οποίο δημιουργεί αυτά τα νούμερα και τελικά τα καταπίνει. Και ο μόνος τρόπος να το αποτρέψουμε είναι να είμαστε στούς δρόμους και να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα. Μαχητικά, έτσι όπως δίδαξε η Αριστερά όσους βλέπουν πέρα απο τις οικονομικές διεκδικήσεις. Όσους εκτός απο το τυράκι βλέπουν και τη φάκα!
    Μπορεί στην προσπάθεια για επιβίωση οι περισσότεροι να υπηρετούμε αυτό το βρώμικο σύστημα, το οποίο μάλιστα δίνει την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής. Αυτή ακριβώς είναι η φάκα.
    Όχι Γιάννη τα νούμερα δεν επέλεξαν να είναι νούμερα! Το σύστημα τα επέλεξε. Και όποιος πέφτει σαυτή την παγίδα δεν κάνει τίποτε παραπάνω απ' το να στρώνει το δρόμο σε κάθε λογής Καρατζαφέρηδες σήμερα ή Χίτλερ στο παρελθόν!

    Με πολύ αγάπη
    Παντελής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αντε ντε!Κι εγώ να σου πω την αλήθεια βαρέθηκα 30 χρόνια να περνάω την κρίση μόνη μου!με ρίξανε σε ένα κόσμο που δεν διάλεξα σε "χρεωκοπία", με βγάζουνε τρελή και όλα αυτά τα ωραία που περιγράφεις,όταν αρνούμαι να υποκρίνομαι οτι "όλα καλά" και "σημασία έχει εσύ να περνάς καλά" αλα λάιφστάιλ και οι άλλοι μισόι "δε βαριέσαι αδερφάκι μου κοινωνία άδικη κοινωνία ψεύτρα" και άρχισαν να παίρνουν "μυρωδιά" τώρα που έφερε ο καιρός τα πτώματα έξω από την πόρτα τους χωρίς να τους χτυπήσει το κουδούνι-τι αγένεια!..δεν ξέρω αν θα κουνηθεί κανείς γιατί οι καιροί είναι εξόχως πονηροί,και για όσους κουνιούνται και για τους καναπεδάτους, παγκοσμίως.προς το παρόν χαίρομαι που επιτέλους κανείς δεν με θεωρεί πλέον ούφο, κασσάνδρα και περιθώριο.αμα γίνω και μέιν στριμ,τι άλλο θέλω..)
    καλό βράδυ και καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Γιάννης Μακριδάκης12 Μαΐου 2010 στις 10:07 μ.μ.

    Παντελή σε νιώθω αν και διαφωνώ ότι δεν έχει το κράτος πολλούς γιατρούς, πολλούς δασκάλους κλπ. Δες γύρω σου στο μικρό σοβιέτ που ζούμε, όλοι όσοι κυκλοφορούν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και οι λοιποί έχουμε μικρομάγαζα εξυπηρέτησης αυτών των δημοσίων υπαλλήλων. Μόνο η κρατική συμμετοχή στις επιχειρήσεις λείπει και θα ήμασταν πρότυπο σοβιέτ. Ξέρεις πόσους υπεράριθμους καθηγητές έχει η δευτεροβάθμια Χίου; Ξέρεις πόσους στέλνουν κάθε χρόνο αποσπασμένους στη Βιβλιοθήκη Κοραή και δεν προσφέρουν τίποτα, απλά και μόνο αποτελούν άλλοθι του υπουργείου ότι έχει στελεχωμένη τη βιβλιοθήκη; Ξέρεις πόσοι καθηγητές έχουν θέση "υπεύθυνος φωτοτυπικού;"
    Πολύ φοβάμαι και συμμερίζομαι απόλυτα το φόβο σου για στρώσιμο χαλιού σε σύγχρονους φασίστες και ναζί αλλά επέτρεψέ μου να αμφιβάλω με το αντίδοτο του "όλοι στο δρόμο για να ανατρέψουμε το σύστημα". Είμαι χρόνια στο δρόμο και μάλιστα στο περιθώριο του δρόμου και βλέπω σφαιρικά. Ποιο σύστημα να ανατρέψουμε και με ποιούς; Με αυτούς που το υπηρετούν; Και με μπροστάρηδες τους διορισμένους δημοσίους υπαλλήλους του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που μάχονται για αυξηση του μηνιάτικου ή της πρόωρης σύνταξής τους; Επιμένω. Προσωπική αξιοπρέπεια, μόνο αυτή είναι η συνταγή. Ένας βιβλιοπώλης που γνώρισα σε αυτές τις παρουσιάσεις που έκανα σε διάφορες πόλεις, μου έδωσε το στίγμα. Δεν θέλω χρήματα από το ελληνικό δημόσιο μες στο σπίτι μου, είπε στη γυναίκα του πριν από 20 χρόνια και την έβαλε και παραιτήθηκε, πρωτοδιόρστη νηπιαγωγός ούσα. Αυτά.
    με την αγάπη μου
    Δώστε συγκεκριμένο όραμα και όχι γενικότητες περί ανατροπής του συστήματος κι εγώ θα κατέβω πρώτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Γιάννης Μακριδάκης12 Μαΐου 2010 στις 10:10 μ.μ.

    Penny,
    χαίρε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ας απαντήσουμε Γιάννη σε μερικες ςρωτησεις σου.
    Στη Χίο είναι τοποθετημένοι 900 καθηγητες καθε τυπου-μονιμοι,ωρομισθιοι και αναπληρωτες.
    Υπηρετουν σε σχολεία γύρω στους 700, οι υπόλοιποι αποσπασμένοι εκτος νομου η με άδειες γονικες-μερικες απ΄αυτες τις χρησιμοποιουν αντρες-
    Στη βιβλιοθηκη κοραη ειναι αποσπασμενοι 12 καθηγητες δευτεροβαθμιας.
    στα σχολεία δεν υπαρχει υπευθυνος φωτοτυπικου, μιας και στα περισσοτερα αυτο ειναι ψιλοχαλασμενο, αλλα οντως πολλοι δεν διδασκουν πληρως αλλα κανουν γραμματειακη υποστηριξη-τι ειναι αυτο ρωτα το υπουργειο που εχει πηξει τα σχολεια στη χαρτουρα και τη γραφειοκρατια-
    τεραστιες ευθυνες για τους απεριοριστους και ανεξελεγκτους διορισμουςεχουν προτιστως οι συνδικαλιστες που φωναζαν για χρονια "διοριστε!"
    το παραδοξο ειναι βεβαια πως με τοσους υπεραριθμους αποσπασμενους διοριζονται ωρομισθιοι και αναπληρωτες γαι καλυψη(!) κενων ωρων.
    ο πληρης παραλογισμος του συστηματος.
    όσο για το βιβλιοπώλη που εβαλε τη γυναικα του να παραιτηθει απο δασκαλα ηθελα να ηξερα λεφτα
    δημοσιων υπαλληλων δεχεται οταν ψωνιζουν απο το μαγαζι του;
    σαν λαϊκισμος μου φαινεται αυτη η δηλωση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Φιλε Γιάννη. Είμαι ένας συμπατριώτης σου που ζει στην μεγάλη πόλη. Δυστυχώς ενώ η αγάπη μου για το νησί μας είναι πολύ μεγάλη η φιλοδοξία αλλα και η δειλία μου να μείνω στο νησί και να παλέψω με έκανε να βρεθώ εδώ που μένω τώρα προσωρινά (έτσι λέω στον εαυτό μου και στους άλλους για να παρηγορούμε). Ευτυχώς η δυστυχώς δεν ήμουν ποτε άνθρωπος του γλειψίματος και δεν προσπάθησα ποτε ούτε πέρασε από το μυαλό μου να βολευτώ στο δημόσιο. Θα ήταν μια καλή λύση να μείνω εκεί. Δεν θέλω όμως να σε κουράσω με τα δικά μου. Απλά θεώρησα καλο να συστηθώ λίγο μιας και είμαι καινούργιος. Ο λόγος που είμαι εδώ είναι να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου για τις απόψεις σου αλλα κύριος διότι αυτά που γραφεις είναι και πράξη ζωής για σένα και όχι αμπελοφιλοσοφίες. Έχω κάνει απίστευτους καυγάδες με φίλους και γνωστούς προσπαθώντας να τους εξηγήσω αυτά που πολύ σωστά αναλύεις στο άρθρο σου και δυστυχώς συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σου. Χρειάζονται πολλά χρονια και πολλές γενιές για να αποβληθεί αυτή η νοοτροπία του βολέματος. Λέω καμιά φορά στους γονείς αλλα και στα παιδιά που μιλάμε. Είναι δυνατόν οι γονείς να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι να σπουδάζουν τα παιδιά να παίρνουν μεταπτυχιακά και το όνειρο τους να είναι να βολευτούν στο δημόσιο? Είναι αδιανόητο όμως τόσο πραγματικό. Ξέρεις γιατί ? διότι έχουν μάθει τα παιδιά μας στα εύκολα.( Και φταίμε εμεις οι γονείς για αυτό) Δεν μπορούν να παλέψουν για κάτι. Δεν μπορούν να μπούν στον κόπο να σκεφτούν και να ρισκάρουν και ακόμη περισσότερο δεν μπορούν να παλέψουν για να πετύχει μια τους απόφαση. Ελπίζω κάποτε να αλλάξει αυτό αλλα δυστυχώς θα αργήσει. Ευτυχώς που ήρθε η κρίση οπως λες και εσύ.

    Αντι για ανώνυμος προτειμώ το ch27. Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Γιάννη επανέρχομαι! Δυστυχώς η προσπάθεια να πάρουμε "ρεβανς" απο άβουλα θύματα του καπιταλισμού, μας οδηγεί να ασπαστούμε την πιό φαιά προπαγάνδα που έχει εξαπολύσει ο (κατ' εξοχήν κρατικοδίαιτος) ιδιωτικός τομέας, εναντίον του κράτους πρόνοιας (όσο λίγο και αν αυτό υπάρχει στην Ελλάδα.
    Άκουγα το πρωί τον πρόεδρο των βιομηχάνων να λέει ακριβώς αυτά που αναφέρεις στο άρθρο σου, περι δήθεν γιγάντιου κράτους (και εννοεί προφανώς του κράτους πρόνοιας, όχι δηλαδή περι "δημόσιας ασφάλειας" ή στρατού).
    Απέφυγε βέβαια επιμελώς να πεί οτι οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις τρέφονται απο τον κρατικό κορβανά. Αυτή είναι και η αγωνία τους. Ξέρουν οτι η μείωση των κρατικών δαπανών θα έχει αντίκτυπο ή στην κοινωνική πρόνοια ή στην τσέπη τους. Και φυσικά προτιμούν το πρώτο.
    Δεν ξέρω αν η Χίος έχει πολλούς εκπαιδευτικούς και πόσοι απασχολούνται στην βιβλιοθήκη. Ξέρω τις χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας σε ολόκληρη την Ελλάδα που προκειμένου να καλυφθούν εξακολουθούν να υφίστανται απαράδεκτοι θεσμοί όπως τα μονοθέσια σχολεία κ.τ.λ.
    Για πήγαινε Γιάννη μου στο Νοσοκομείο και ρώτα τις νοσοκόμες πόσο καιρό έχουν να πάρουν άδεια ή να κοιμηθούν. Αυτή τη στιγμή στο δημόσιο και στον τομέα του κράτους πρόνοιας υπάρχουν πάνω απο 100.000 κενές θέσεις εργασίας. Το δείχνουν τα ράντζα στα νοσοκομεία, οι ατέλειωτες ουρές στο ΙΚΑ, τα 30ντάρια τμήματα που σκέπτονται να καθιερώσουν και πάλι στα σχολεία!
    Τώρα όσον αφορά τις προτάσεις τις Αριστεράς...
    Δεν έχω βέβαια καμμία απαίτηση να τις γνωρίζει ο κάθε "τζιπάκιας". Απο σένα όμως έχω αυτή την απαίτηση. Δεν μπορώ να διανοηθώ οτι δεν έχεις ακούσει οτι η Αριστερά απο την πρώτη στιγμή φωνάζει:

    - Να μην γίνουν οι αγορές των φρεγάδων και των υποβρυχίων (με τα λεφτά αυτά θα εξοφλούσαμε αμέσως το χρέος)
    - Να σταματήσουμε να πετάμε λεφτά (τουλάχιστον τα μισά του χρέους) για δήθεν αχρηστα συστήματα, προσωπικό (ρουφιάνους κ.τ.λ) για δήθεν αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
    - Να αποσύρουμε στρατεύματα σε ξένες χώρες που μας στοιχίζουν πάνω απο ένα εκατομ. τη μέρα.
    - Να φορολογηθεί επιτέλους η εκκλησιαστική περιουσία.
    - Να παρθούν πίσω και να αξιοποιηθούν τα 68 δις που χαρίστηκαν στις τράπεζες.
    - Να μην επιστραφεί ο ΦΠΑ για τις αγορές που κάνουν οι εφοπλιστές (και μονο για μια χρονιά να ισχύσει, αρκεί)

    Αυτά και πολλά άλλα λέει η Αριστερά Γιάννη μου.
    Το σύστημα όμως κάνει πως δεν ακούει. Έτσι κάθε βράδυ στα κανάλια οι ταγοί του αλυχτούν: "Δεν έχετε προτάσεις", "Δεν έχετε προτάσεις". Εννοώντας βέβαια ως πρόταση οτιδήποτε δεν αγγίζει το μεγάλο κεφάλαιο.
    Αυτός είναι και ο λόγος που απο την αρχή σου επισημαίνω: Πρόσεχε, βλέπεις μόνο το τυρί!

    Παντελής με δόντια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Γιάννης Μακριδάκης13 Μαΐου 2010 στις 4:48 μ.μ.

    Α ρε Παντελή, συμπάθα με αλλά μόνο οικονομικίστικης λογικής προτάσεις βλέπω να μου αραδιάζεις, δυστυχώς
    Και πέρνα σε παρακαλώ από το νοσοκομείο να ρωτήσεις πόσοι γιατροί που έχουν εφημερία βρίσκονται στη θέση τους και πόσοι στο σπίτι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Μα και ο Γιάννης τζιπάκιας είναι αγαπητέ Παντελή...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Μήπως αυτές οι κενές θέσεις εργασίας θα πρέπει να καλυφθούν με μετατάξεις απο εκεί που οι δημόσιοι υπαλληλοι πλεονάζουν και δεν έχουν ούτε γραφείο να κάτσουν? Μήπως οι δέκα υπογραφές που χρειάζετε καθε έγραφο πρέπει να γίνουν πέντε?

    Και κάτι άσχετο αλλά τόσο συχνό στην ζωή μας. ΚΕΠ δύο μέρες πρίν τήν λήξη της προθεσμίας ΑΜΚΑ. Η διευθύντρια και μια υπάλληλος. Οι αλλοι τρεις είχαν δηλώσει ασθένεια. Πιθανώς απο τον γνωστό μικρόβιο "πω πω θα πλακώσουν όλοι μαζι και θα σκιστούμε στην δουλειά".

    ch27

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. ο Μακριδάκης τζιπάκιας;
    εγω με κατι παλιοπάπουτσα τον βλέπω χειμώνα-καλοκαίρι να γυρνάει με τα πόδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Φυσικά αστειευόμουν για τον Γιάννη, ωστόσο τζιπ έχει...
    Με την κρίση έχουμε χάσει και το χιούμορ μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Πρώτα απ’όλα καλως σε βρήκαμε πάλι στα 7 Μποφώρια και τα πολλα μου συγχαρητήρια στέλνω για τον ‘Ήλιο με δόντια’!!
    Μεγάλο θέμα έπιασες, αναπόφευκτο βέβαια λόγω των γνωστών γεγονότων που ζούμε όλοι οι Έλληνες μέσα και έξω απο την Ελλάδα. Στην ουσία συμφωνώ μ’αυτα που λες! Προσωπικά το σοκ που έφαγε η πλειοψηφία των Ελλήνων το θεωρώ εφάμιλλο με το σοκ που έφαγαν οι Αμερικάνοι όταν έπεσαν οι διδυμοι πυργοι και ξάφνου απανταχού της Αμερικής υπήρξε έντονη συζήτηση και προβληματισμός γιατι ο υπόλοιπος κόσμος μισεί τους Αμερικάνους. Οπως και κει, έτσι και εδώ, ετσι και τώρα οι Έλληνες έχουν ανοίξει συζητήσεις περι το πως ζουσαν, ποιά είναι τα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας και ουτο καθεξής. Και αυτό καλό είναι. Ποτέ ένα κακό δεν είναι 100% κακό άλλωστε και ευελπιστώ πως με τα δύσκολα που έποντε, θα υπάρξει και μια μικρή και δειλή στην αρχή αλλαγή στη νοοτροπία μας που αυτή θεωρώ ώς το μεγάλο μας προβλημα. Το οικονομικό είναι απλά ένα χειροπιαστό και αληθινό, αν μη τι άλλο σκληρό επακόλουθο, συμπτώμα, πες το όπως θες.
    Θα προσπαθήσω να μην σου πάρω πολύ χώρο, μιας και είμαι πολυλογού, είναι αποδεδειγμένο αυτό, χεχε! Θα σταθώ σε δύο σημεία. Ένα είναι η αξιοπρέπεια στους εαυτούς μας πάνω από ολα οπως είπες και σύ, και το άλλο είναι η Ελληνική οικογένεια που δεν θα θυμάσε, αλλά όταν σε βρήκα στη Χίο, στη κουβέντα μας το’χα αναφέρει.
    Και θα αρχίσω απο το δευτερο για να καταλήξω στο πρώτο.
    Το σημερινό κλίμα στο οποίο βρισκόμαστε μας δείχνει πολλά. Το γεγονός οτι ξοδεύουμε τόσα πολλά στα υλικά αγαθά που για μένα αγαθά δεν είναι – μάλλον κατάρες τα λέω εγώ – συνδυασμένο με το γεγονός οτι πολλοί διαλέξαμε δουλειές χωρίς πολύ πολύ σκέψη πάνω στο θέμα – δείχνουν άνθρωπους που προσπαθούν να μπαλώσουν μια τρύπα, την τρύπα στη ψυχή τους.
    Σε μια δουλειά 9-5, σ’ενα ξερό γραφείο που δεν σου προκαλεί τίποτα, ουτε ενδιαφέρον, ουτε εξιτάρει το μυαλό σου σε κανένα τομέα, νιώθεις πως δεν ζείς και εύχεσαι να περνάνε οι μέρες να’ρθει το Σαββατοκύριακο. Και να οι διακοπές πληρωμένες με κάρτα γιατι θέλεις να ξεφύγεις πάση θυσία απο τη πραγματικότητα σου. Και να τα διακοσμητικά στο σπίτι αγορασμένα με δανεικά και δάνεια για να φτιάξω τουλάχιστον το μέρος που ζω όπως το θέλω, να νιώσω τον ελεγχο κάπου, να νιώσω πως η θυσία της δουλειάς που δεν θέλω να μην πάει στραφη. Και να τα ρούχα και τα καλλυντικά, για να νιώθω καλύτερα ως ανθρωπος μιας και το χώσιμο μου στη δουλειά δεν μου λέει και πολλά. Και να πως δημιουργήτε εύκολα και γρήγορα το χρεος που πολλοί κουβαλάμε.
    Και ρίχνω το μέγα φταίξιμο στην οικογένεια που κάνει τα στραβά μάτια ή εθελοτυφλεί στο τι θέλει το παιδί, ποια είναι τα ταλέντα του, ποιές είναι οι κλίσεις του. Στη Ελλάδα οι οικογένειες άθελα τους μέσα απο την αγωνία τους να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους, μέσα απο μια ασφυκτική αγάπη, εγκληματούν εις βάρος των παιδιών τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Και συνεχίζω...

    Και ερωτώ, γιατί να εξασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών σου; Δεν εμπιστεύεσαι οτι ο ανθρωπος που εσύ μεγάλωσες, θα’χει τη δύναμη και τη πυγμή, το σθένος να τα καταφέρει μόνος του; Ας τον να βρει το δρόμο του βρε αδερφέ.
    Τα λέω όλα αυτά γιατί εφτάσα στο συμπέρασμα μετά απο πολυχρόνες σκεψεις και παρατηρήσεις που κάνω χρόνια τώρα, πως η μέγγενη του ελεγχου που ασκει η Ελληνική οικογένεια στα παιδιά ως προς τι θα κάνουν στη ζωή τους είναι ένα απο τα κακα που οδήγησαν τη χώρα εκεί που είναι σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και με οικονομικούς αντικτυπους.
    Και φτάνουν γνωστοί και φίλοι μου, ξαδερφια και ανήψια να είναι ενήλικες και να:
    Σπούδασαν με τις ευλογίες των γονιών σε μια σχολή που καλύτερα να την διάλεγες στα ζάρια...το ίδιο είναι. Πάνω από ολα όμως θα’χω πτυχίο. Οτι να’ναι, οτι βρέξει ας κατεβάσει βρε αδερφέ.
    Εχουν μπει σε μια δουλειά του δημοσιου για να’χουν μισθό βρεξει χιονίσει! ‘Ελεος!!!!! Λες και η ζωη έρχετε προκατ!!!
    Έχουν ενα ιδιοκτητο σπίτι δώρο των γονιών ή των πεθερών.
    Έχουν ένα αυτοκίνητο που είτε δώρο είναι κι αυτό, ή κατα ένα πολύ μεγάλο μέρος ξοφλημένο απο τους γονείς.
    Έχουν παιδιά που κατα ένα μεγάλο ποσοστό τα μεγαλώνουν οι παπουδες και οι γιαγιάδες.
    Και αναρωτιέμαι...τι αξιοπρεπεια να νιώσει αυτό το άτομο το κανακευμένο σ’ολους τους τομείς. Τι μυαλό να καλλιεργήσει, καθαρό, οξυδερκες, να κοιτάει το κόσμο και να βλέπει παραπέρα!! Φτάνουν κοντά τα –αντα και τελειώσανε απο κει και πέρα. Δεν υπάρχει προβληματισμός, δεν υπάρχει οραματισμός, δεν υπάρχει τίποτα...ακατικοιτο το μυαλό...αντίλαλο κάνει μέσα. Δεν υπάρχει ευαισθησία, η οποία να προέρχετε απο αυτό που λένε ‘Το πονάω αυτό γιατί το νιώθω δικό μου’
    Χωρίς αξιοπρέπεια σε ατομικό επίπεδο δεν πάμε πουθενά. Κάποτε στα 22 μου και αδαης, αφελής όσο δεν πάει, με τραβοπάλησε και μένα ο πατερας μου να πάμε να δούμε το βουλευτή τον ταδε να μου βρει δουλειά. Τώρααααα...η αξιοπρέπεια μου δεν θα μ’αφηνε ουτε βήμα να κάνω. Απο κανένα κερατά να μην ζητήσω για βοήθεια. Είμαι μόνη μου, κρατάω το τιμόνι μόνη μου και ας μην έχω τίποτα. Ούτε σπίτι, ουτε αυτοκίνητα, ουτε λούσα, ούτε διακοπες στα Παρίσια και στα εξωτικά νησιά που βλέπω και μοστράρουν τις φωτος τους όλοι χαμογελαστοί και αγκαλιασμένοι σε κάποια παραλια του Ειρηνικου. Και όμως η γαλήνη που νιώθω όταν πάω στις ελιές των δικών μου κάτω στη Θουρία, έξω απο τη Καλαμάτα, είμαι σίγουρη πως δεν θα την ένιωθα σε δεκα Μαλβίδες.
    Ας τα αφήσουμε τα λαμόγια και ας αφήσουμε τις κακες ξένες δυνάμεις και ας αφήσουμε τους αχρηστους πολιτικους και να κοιταχτούμε ο καθένας μας μέσα του. Τι έχει κάνει ο καθένας για πάρτη του, τι έχει καταφέρει ο καθένας ολομόναχος του;; Και αν δεν βρει τίποτα, τότε να κάτσει να σκεφτεί, τι ζωη ζούσε και τι ζωή θελει να ζήσει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Τέλος:

    Θα μου πεις και οι γονείς μας το ιδιο περάσανε, με την οικογένεια να κάνει πλάτες...αλλά έχουν περάσει δεκαετίες απο τότε. Και ο πατέρας μου παιδί της κατοχής, μόνος του τα κατάφερε, ασχετα αν ακολουθουσε το πρότυπο του ‘μπαινω στο δημόσιο και εξασφαλίστηκα’. Τότε και να μην είτανε η επαγγελματική σου ζωη αυτή που μπορεί να’θελες μικρός, δεν επαιζε μεγάλο ρόλο γιατί τότε ήτανε επιβίωση. Οι μεταγενεστερες γενιες δεν το’χουν πάρει πρέφα και κάνουν απέρισκεπτες κινήσεις...μπαίνουν σ’αυτο το ρημάδι το δημόσιο γιατι τους σπρώχνουν απο πίσω. Και έτσι καλλιεργούντε οι γενιές χωρις την αξιοπρέπεια. Ξοδευουν απερίσκεπτα για να κλείσουν τη τρύπα που νιωθουν αφηρημένα μέσα τους. Ψηφίζουν απερίσκεπτα αναξιοπρεπεις όμοιους τους...οποιος τους πει πως θα δουλεύουν λιγότερο, θα πληρώνοντε και με το παραπάνω και θα βγουν και στη σύνταξη απο τη δουλεία (γιατί ουσιαστικά δουλεία είναι όταν δουλεύεις σε κάτι που δεν σε εμπνεει και δεν το αγαπάς ειλικρινα) απο τα 50 μπας και προλάβουν να ζήσουν αυτό που θελαν εκείνοι.

    Τελικά μάλλον πολύ χώρο σου πήρα, χεχε! Συγγνώμη Γιάννη!! Πολλά φιλιά απο Εδιμβούργο που ακόμα χείμωνα έχουμε...αλλά ας όψετε η Ελλάδα που στο σύνολο της μ’αυτο που έχει καταντήσει με κρατάει μακριά της. Πολλοι μπορεί να με λένε ανθελληνα αλλά τα λόγια αυτου που αγαπάει κάτι πάντα πικρα θα είναι όταν βλέπει αυτό το κατι να πηγαίνει κατα διαολου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Γιάννης Μακριδάκης14 Μαΐου 2010 στις 3:57 μ.μ.

    Καλώς τους τέσσερις ανέμους από το μακρινό Εδιμβούργο! Με ποιον από τους τέσσερις ήμουνα συμμαθητής;!! Προτιμώ τη σοροκάδα! Τα σπάει μες στο λιμάνι μας! Φιλιά και συμφωνώ σε όσα λες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. κορίτσι απ' το χειμωνιάτικο Εδιμβούργο(σήμερα κι εδώ στη Χίο βρέχει)
    γύρνα πίσω στις Θουρίες και στις ελιές που σε γαληνεύουν και φτιάξε εκεί το μικρό, το δικό σου, το πολύτιμό σου αυτό που αλαφραίνει την καρδιά σου-θα βρείς εσύ τί-.
    Χρόνια κι εγώ νιώθω ότι πρέπει να φύγω απ' αυτή τη χώρα των ηλιθίων, να πάω αλλού..
    αλλά, όπως λέει κι ένας φίλος γιατί να μην φύγουν αυτοί, μικροί και μεγάλοι που τη μακέλεψαν και την ξεπούλησαν;
    όλη η γή πατρίδα μας είναι αλλά πιό πολύ το χώμα και η θαλάσσα που μυρίζει τα χρόνια
    της νιότης μας
    Εύχομαι στους μουντούς καιρούς ναχεις φωτεινή καρδιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. @ υδροχόο
    Να'σαι καλά υδροχόε!! Όπως το είπες είναι! Αυτό είναι το σχέδιο και όνειρο μας εδώ με το καλό μου, αλλά όχι στη Μεσσηνία, αλλά στη Χίο, όντας Χιώτες και οι δυό μας, μακριά απο το νησί εδώ και χρόνια δυστυχώς. Τη Μεσσηνία την αγαπω αλλά σαν τη Χίο δεν έχει και αναφέρομαι στη φυσική της ομορφιά, ανεκτίμητος πλούτος κατ'εμε. Και όπως το είπες πολύ σωστά είναι η θάλασσα και το χώμα που μυρίζει τα χρόνια της νιότης μας. Μια μικρή οικολογική φάρμα σε μια βουνίσια πλαγιά, ένα σπιτάκι μέσα, με τα ζαρζαβατικά μας, μερικά δέντρα, γάλα απο τη κατσίκα μας, αυγά απο τις κότες μας, ρεύμα απο άνεμο και ήλιο, να ξυπνάμε κάθε μέρα μπροστά στο Αιγαίο και να μας έρχοντε δακρυα απο συγκίνηση για τη ζωή που είμαστε τυχεροι να'χουμε. Ναι ακούγετε μελο, αλλά πίστεψέ με, τρέφουμε τέτοια εκτίμηση και σεβασμό για τις ομορφιές της Ελλάδας και ειδικά της Χίου που μόνο συγκίνηση σε σημείο κατάνυξης αναβλύζει μέσα μας όταν φέρνουμε τετοιες εικόνες στο μυαλό μας μακριά απο τις ρίζες μας όλα αυτά τα χρόνια. Εύχομαι δύναμη και καθαρό μυαλό και να χαρείς όσο γίνετε το υπέροχο καλοκαιράκι μας.

    @ 7 Μποφώρια
    Σοροκάδα ε; Γιάννη αν εννοείς άνεμο που σαρώνει, χαίρομαι! Γιατί ώρες ώρες μέσα μου έτσι νιώθω! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Γιάννη έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και την ευθύνη κάποιων "δημοσιογράφων". Η εξάπλωση του όρου lifestyle οφείλεται σε κάποιο εκδότη σύζυγο φωτομοντέλου στα μέσα της δεκαετίας του 90. Έτσι λοιπόν από την αξία της γης των παππούδων μας, την αξία της μόρφωσης των γονιών μας φτάσαμε σήμερα -μέσω αυτών των εντύπων και της τηλεόρασης-στην αξία του "πουλάω μούρη" με αμάξι, πισίνα, σκάφος ακόμα κι αν το αγόρασα με δανεικά (δάνειο). Όμως όπως είπε ένας "κουτόφραγκος": Game over", Ελληνιστί το τέλος του παιγνίου που παίζαμε όλοι μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή