Χριστιανική αγάπη

Είναι λίγο πριν φύγει το 2009, πρωί, περίπου εννιά η ώρα και τα βήματά μου τυγχάνουν έξω από έναν μητροπολιτικό ναό όπου γίνονται διάφορες εργασίες. Ο καντηλανάφτης φροκαλίζει την αυλή, ο παπάς πηγαινοέρχεται από την εκκλησία στην αίθουσα δεξιώσεων και τούμπαλιν, η γριούλα μαυροφόρα και κάπως καμπουριαστή καθαρίστρια με το ξεσκονόπανο στο χέρι καθαρίζει τα παντζούρια της αίθουσας. Όλα δείχνουνε να ετοιμάζονται για τις μεγάλες μέρες της αγάπης.
Στην πρωινή ερημιά του δρόμου έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση ένας άνθρωπος ανάπηρος που περπατάει με δυσκολία κι έχει κρεμασμένο στο παράλυτο χέρι του ένα καλαθάκι με ξηρούς καρπούς, τους οποίους υποψιάζομαι ότι πουλάει στη γύρω περιοχή για να εξοικονομήσει κατιτίς και να μπορεί να ζήσει.
Και τότε συμβαίνει το μοιραίο. Λίγο πριν συναντηθούνε οι διαδρομές μας, πέντε περίπου μέτρα πριν φτάσει κοντά μου, σκοντάφτει. Τα ανάπηρα πόδια του δε μπορούν να τον βαστήξουν, τα σχεδόν παράλυτα χέρια του δε μπορούν να τον στηρίξουν κι έτσι βρίσκεται στο λεπτό πεσμένος φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο χτυπώντας με ορμή το κεφάλι του στο κράσπεδο του πεζοδρομίου. Ξαφνικά γέμισε ο τόπος φυστίκια κι αίμματα και η ατμόσφαιρα κραυγές. Έτρεξα κοντά του και προσπάθησα να τον σηκώσω ενώ αιμορραγούσε ανεξέλεγκτα από το μέτωπο. Ήταν βαρύς με το παλτό που φορούσε και η αναπηρία τον έκανε δυσκίνητο. Δυσκολευόμουν και έψαχνα με το μάτι ολόγυρα για βοήθεια. Ανασηκώθηκα κάπως και είδα τον παπά της εκκλησίας να βγαίνει τρέχοντας από την αίθουσα δεζιώσεων. Ανακουφίστηκα στη βοήθεια που πλησίαζε αλλά γρήγορα έμεινα εμβρόντητος, έπεσα από τα σύννεφα διότι τον έβλεπα να έρχεται φωνασκώντας με ύφος απειλιτικό κατά πάνω μου και εννοώντας να σώσει τον ανάπηρο ενορίτη του από τα χέρια του επίδοξου κλέφτη που τον έριξε κάτω βίαια για να του πάρει την πενιχρή είσπραξη!
Ο άνθρωπος αιμορραγούσε μες στο δρόμο κι εγώ προσπαθούσα να πείσω τον παπά ότι πρέπει να με βοηθήσει να τον σηκώσουμε διότι δεν τον έριξα εγώ κάτω, απλά ήμουν αυτόπτης μάρτυρας στην ατυχή του πτώση! Και σαν ο παπάς επείσθη ότι λέω την αλήθεια άρχισε να τρέχει απάνω κάτω στο μικρό δρομάκι, να τρίβει τα χέρια του και να φωνάζει αγχωμένος συνεχώς "τι θα κάνουμε τώρα, τι θα κάνουμε τώρα"! Ο καντηλανάφτης ακούμπησε πάνω στη σκούπα του και έβλεπε το θέαμα του τραυματία και του παπά να τρεχοβολάει σαν μαύρη σβούρα κι εγώ φώναζα στους δυο τους να αφήσουνε ο ένας τις υστερίες και ο άλλος το χάζι και να πάρουνε τηλέφωνο στο ΕΚΑΒ, να στείλει ασθενοφόρο! Ώσπου εκείνη την ώρα έρχεται στο στενό δρόμο ένα αυτοκίνητο και σταματάει πίσω από την πλάτη μου και τον πεσμένο κατάχαμα άνθρωπο. Ανασηκώνομαι πάλι και βλέπω στη θέση του οδηγού έναν άλλον παπά να έχει σταυρώσει τα χέρια του στο στήθος και να περιμένει πότε θα σηκώσουνε το εμπόδιο από το δρόμο για να μπορέσει να περάσει! Έγινα έξαλλος, τόσο έξαλλος που βρήκα τη δύναμη να σηκώσω μόνος μου τον χτυπημένο και να τον βάλω να καθίσει στην άκρη, σε ένα σκαλοπάτι. Ο παπάς-οδηγός πέρασε και εξαφανίστηκε, ο παπάς-υστερική σβούρα τριγυρνούσε ακόμα πάνω κάτω στο δρομάκι τρίβοντας τα χέρια του και αναρωτόμενος τι θα κάνουμε τώρα, ο καντηλανάφτης ήτανε ακόμα ακουμπιστός πάνω στη σκούπα και κοιτούσε σαν χαμένος και, το κερασάκι στην τούρτα, βγάζει η γριά καθαρίστρια το κεφάλι της από το παντζούρι όπου έκανε τα τζάμια και βλέποντας τον ζαλισμένο τραυματία να κάθεται από κάτω, του λέει με ύφος αυστηρό: "Αφού παιδάκι μου είσαι ανάπηρος, γιατί βγαίνεις από το σπίτι σου;"
Τότε είπα στον εαυτό μου "φύγε διότι θα κάνεις φονικό και θα μπλέξεις χριστουγεννιάτικα". Τους άφησα τον τραυματία αμανάτι για να τον παραδώσουνε στο ασθενοφόρο που ήλπιζα ότι θα καλέσουνε κι έφυγα βέβαιος ότι ο παπάς τουλάχιστον θα έκανε και μαθήματα χριστιανικής ηθικής και αλληλεγγύης στους τραυματιοφορείς που θα κατέφταναν, διότι αν δεν ήτανε εκείνος να στέκει έξω από την εκκλησιά τη στιγμή που έπεσε κάτω ο άνθρωπος, τώρα ίσως να είχε ξεμάξει κατάδρομα και να μην τον έβρισκε ο νέος χρόνος τον άμοιρο.