Είδε ο φασίστας τον ναζί και ξίνισε τα μούτρα

http://yiannismakridakis.gr/?p=638

Μετακόμιση σε οικία υπό κατασκευή (κοινώς γιαπί)

Μετά την πρόσφατη περιπέτεια του σάιτ που υπήρχε στο όνομά μου αλλά δεν ήταν δικό μου, μετά και την επιστροφή μου στα παλιά κι αγαπημένα λημέρια του blogspot, σας ανακοινώνω ότι από τώρα λειτουργεί πειραματικά και ενημερώνεται ταυτόχρονα, το νέο σάιτ, το οποίο αυτή τη φορά είναι δικό μου και δεν θα του συμβούν τα προβλήματα του προηγούμενου.
Σιγά σιγά λοιπόν μετακομίζω πάλι κι ας είναι ακόμα γιαπί το νέο σπίτι. Η καινούρια διεύθυνση :
http://yiannismakridakis.gr
Όσοι πιστοί προσέλθετε για επίσκεψη!

Μια μικρή ιστορία ελληνικότητας

Κάποιες φορές νιώθω ότι με κυνηγάει η ζωή για να μου πει ιστορίες. Έτσι ένιωσα και κείνη τη μέρα πριν από τρία χρόνια όταν κάθισα σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας για "επαγγελματική" συζήτηση με  μια συμπαθητική κοπέλα, στέλεχος εκδοτικού οίκου, με την οποία συναντιόμασταν για πρώτη φορά και, απ' ότι φάνηκε, τελευταία. Μπορεί η συνεργασία μας να μην προχώρησε, μου διηγήθηκε όμως μια ιστορία την οποίαν συχνά θυμάμαι, όπως και σήμερα το απόγευμα.
Διότι έκανα μια βόλτα στην περιοχή της Αγίας Μαρκέλλας, όπου έχει τους μπαξέδες του ο Ηρακλής και έμαθα πως κρατάει ντόπιους σπόρους πιπεριάς. Πήγα λοιπόν να τον βρω για να μου δώσει κάνα φυντανάκι, κι εκεί καθώς οδηγούσα ανάμεσα στις μοσχομυριστές και κατακίτρινες από τα ανθισμένα σπάρτα βουνοπλαγιές, μόλις αντίκρισα από ψηλά το παραθαλάσσιο μοναστήρι, ήρθαν στο νου μου τα λόγια της κοπέλας:
"Είχα πάει διακοπές για το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας στην Ελαφόνησο και καθώς περπατούσα ένα απόγευμα στην παραλία, χειμώνας, κρύο και η θάλασσα φουρτουνιασμένη, βλέπω ξάφνου ένα μπουκάλι στην αμμουδιά, σφραγισμένο, με ένα χαρτί μέσα. Message in the box, ανέκραξα χαρούμενη. Το πήρα στα χέρια μου και το 'σπασα. Μέσα είχε τυλιγμένο ένα 5ευρο κι ένα λευκό χαρτί πάνω στο οποίο έγραφε: "Για ένα κεράκι στην Αγία Μαρκέλλα της Χίου". Κι από κάτω τα στοιχεία του "αποστολέα". Σαλαμίνα, τηλέφωνο και μια ημερομηνία πέντε χρόνια πριν από κείνη την Καθαρή Δευτέρα. Εγώ τότε δεν ήξερα τίποτε για την Αγία Μαρκέλλα της Χίου και όταν γύρισα στην Αθήνα, έψαξα κι έμαθα. Βρήκα και κάποιους γνωστούς μου που είχαν κανονίσει να πάνε διακοπές στη Χίο εκείνο το καλοκαίρι. Τους έδωσα λοιπόν το 5ευρω και τους είπα να ανάψουν ένα κεράκι στο μοναστήρι της. Έτσι κι έκαναν. Μόλις άναψαν το κεράκι με πήραν τηλέφωνο και με ενημέρωσαν ότι η επιθυμία μου εξετελέσθη. Και τότε έκανα κι εγώ το χρέος μου. Πήρα τηλέφωνο στη Σαλαμίνα, στον αριθμό που έγραφε το μήνυμα του μπουκαλιού, να αναφέρω ότι όλα έγιναν όπως τα επιθυμούσε ο αποστολέας του. Το τηλέφωνο το σήκωσε ένας γέροντας, ίσα που ακουγόταν η φωνή του. Μπήκα στο θέμα αμέσως και του είπα όλα τα γεγονότα. Τότε ο γέροντας άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να μη μπορεί να σταματήσει, νόμιζα πως κάτι θα πάθει και θα πεθάνει πάνω στο τηλέφωνο. Και ανάμεσα στο κλάμα του μου έλεγε ότι η γυναίκα του τώρα από εκεί ψηλά θα χαμογελάει. Όταν συνήλθε κάπως μετά από ώρα μου εξήγησε. Η σύντροφος της ζωής του πριν πέντε χρόνια έπασχε από καρκίνο και του έλεγε κάθε μέρα πως θα γιάννει μονάχα άμα κάποιος ανάψει ένα κεράκι στην Αγία Μαρκέλλα της Χίου. Ο καημένος ο παππούς δεν είχε ούτε κάποιον γνωστό στη Χίο, ούτε μπορούσε να αφήσει την ασθενή μοναχή της και να κάνει ταξίδι μέχρι το μοναστήρι της Αγίας για να ανάψει το κερί και να εκπληρώσει την επιθυμία της. Έτσι μια μέρα πάνω στην απόγνωσή του και για να σώσει την αγαπημένη του, έβαλε σ' ένα μπουκάλι εκείνο το 5ευρω και το σημείωμα, το σφράγισε και το 'ριξε στη θάλασσα από την ακτή της Σαλαμίνας που ήταν κοντά στο σπίτι τους. Κι έτυχε να το βρω εγώ στην Ελαφόνησο πέντε χρόνια μετά..."

Αυτή τη συγκινητική ανθρώπινη ιστορία σκέφτηκα πάλι σήμερα το απόγευμα καθώς κοιτούσα από ψηλά την Αγιά Μαρκέλλα και τον ήλιο να δύει.
Αυτή είναι η ελληνικότητα. Η ελληνική ψυχή, η Έμπνευση που τώρα ξεπουλιέται, εξευρωπαϊστηκε και τώρα ισοπεδώνεται.

Γεύμα στη μνήμη των παλιών ανθρώπων

Σήμερα βγήκα για αγκινάρες και για κουκιά. Πολύ πρωί, πριν ανέβει ψηλά ο ήλιος. Οι αγκιναριές που φύτεψα πέρσι, είχανε μονάχα δυο αγκινάρες έτοιμες για κόψιμο, οπότε αποφάσισα να κάνω μια γύρα για να βρω κι άλλες, να συμπληρώσω το γεύμα. Από κουκιά κανένα πρόβλημα. Γεμάτες οι κουκιές, λυγάνε από το βάρος.
Υπάρχουνε διάφορα παρατημένα περιβόλια ολόγυρα. Περιβόλια και κτήματα που έχει να μπει μέσα τους ανθρώπινο χέρι ακόμα και πάνω από 50 χρόνια. Παράτησαν οι άνθρωποι τη γη τους και δώσανε τη ζωή τους αντιπαροχή για ένα μηνιάτικο. Οι αγκιναριές όμως που κάποτε φύτεψαν αυτοί ή οι πρόγονοί τους άκρη άκρη στα πετροντούβαρα των περιβολιών, δε λένε να παραδοθούν. Συνεχίζουν κάθε χρόνο τον κύκλο της ζωής τους σα να μην τρέχει τίποτα, κι ας μην περνάει άνθρωπος να κόψει τον καρπό τους. Ξεφυτρώνουν τον Οκτώβρη, μεγαλώνουν όλο το χειμώνα και γίνονται ένα πυκνό μεγάλο μπουκέτο από σπαθάτα φύλλα, τέτοια εποχή δένουν τους νοστιμότατους καρπούς τους, ύστερα ανθίζουν, ξεραίνονται και ξεσποριάζουν. Το καλοκαίρι χάνονται τα φυτά αλλά οι βολβοί κοιμούνται μες στη γη και ξανασκάνε στην ώρα τους. Χρόνια και χρόνια ο ίδιος αέναος κύκλος στις ίδιες θέσεις. Στις άκριες των περιβολιών, εκεί που τις είχαν φυτέψει οι περιβολάρηδες πριν τα εγκαταλείψουν. Οι αγκινάρες μένουνε για να θυμίζουνε το ανθρώπινο χέρι που με στοργή και φροντίδα τις έβαλε κάποτε στο χώμα.
Περπάτησα λοιπόν κάμποση ώρα μες στα δρομάκια του μικρού κάμπου κι είχα το νου μου να δω τα σπαθάτα τους φύλλα να ξεπετιώνται πάνω από τις ξερολιθιές. Βρήκα αρκετά φυτά που είχαν πάνω κάμποσο καρπό να μεγαλώνει. Έκοψα πέντε αγκινάρες, όσες χρειαζόταν για το μεσημεριανό τραπέζι, οικονομία δίχως κρίση, έβαλα όμως και τα σημάδια μου εκεί που υπήρχαν οι άλλες, αυτές που σε λίγες μέρες θα είναι έτοιμες.
Σήμερα το γεύμα μου το προσέφεραν οι αποθαμένοι περιβολάρηδες του χωριού κι οι απόγονοί τους οι παραδομένοι στη σύγχρονη ζωή και στην πολιτεία. Εκεί όπου την αγκινάρα την αγοράζουν έως και ένα ευρώ τη μία από τη λαϊκή αλλά και που τη θεωρούν σπάνια γκουρμεδιά και την πληρώνουν, ούτε ξέρω πόσο, στα "ψαγμένα" ρεστοράν τους.

Ευχαριστώ Αγγελική

Η Αγγελική Χατζηδημητρίου, δημοσιογράφος, έκλεισε πριν μερικές μέρες έξι χρόνια που βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στο κορμί της. Τετραπληγία ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια προπηλακισμού της σε ρεπορτάζ αλλά και κατόπιν διαφόρων κακών συγκυριών που ακολούθησαν τις πρώτες εκείνες ώρες. Ο σύζυγός της δημοσιογράφος Θοδωρής Πυλιώτης και η οικογένειά της κάνουν τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια για να έχει όση περισσότερη ποιότητα στη ζωή της η Αγγελική.
Η μουσικοθεραπεύτρια Μίτση Ακογιούνογλου, η οποία την παρακολουθεί και την εξασκεί όλα αυτά τα χρόνια εθελοντικά, έχει παρουσιάσει ήδη την εργασία της με την Αγγελική σε ιατρικό συνέδριο, λόγω της σπανιότητας της περίπτωσης για τα ιατρικά δεδομένα.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τούτο εδώ το μπλογκ;
Πρώτον η Αγγελική και όλοι όσοι στέκονται στο πλευρό της είναι πολύ αγαπητοί μου άνθρωποι και δεύτερον νιώθω πως η Αγγελική με τιμά, με επιβραβεύει, με συγκινεί, μου δίνει δύναμη, και πως ακόμα κι αν ήταν η μοναδική αναγνώστρια των βιβλίων μου, θα άξιζε να γράφω μόνο για εκείνη.
Παραθέτω πιο κάτω απόσπασμα από τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της δουλειάς που κάνει η Αγγελική μαζί με την Μίτση Ακογιούνογλου, όπως τα έλαβα στο μέηλ μου σήμερα το πρωί και θα καταλάβετε:

"Ενδυνάμωση όρασης αριστερού ματιού και προσπάθεια χαλάρωσης της αναπνοής:

 Σημείωση: Το μάτι της το αριστερό έχει καλύτερη οπτική συμπεριφορά, οπότε διαβάζει με γυαλιά τα οποία έχουν ένα κάλυμμα πάνω στο δεξί της μάτι, για να μπορεί να συγκεντρώνεται στο οπτικό ερέθισμα που λαμβάνει το αριστερό της μάτι.

Από τον Μάρτιο του 2008 ως τον Απρίλιο του 2012, έχει σημειωθεί μεγάλη βελτίωση.

Από 2 σελίδες τυπωμένες με μέγεθος γραμματοσειράς 47 στιγμών, έχει επιτύχει την ανάγνωση 24 σελίδων τυπωμένες με μέγεθος γραμματοσειράς 31 στιγμών.

Από τον Απρίλιο του 2011 ως τον Απρίλιο του 2012 έχει σημειώσει εξαιρετική πρόοδο, καθώς οι σελίδες που διαβάζει έχουν αυξηθεί στις 45 τη φορά, και ο χρόνος ανάγνωσής τους συνολικά φθάνει στα 50 λεπτά.

Η μνήμη της, η παρατηρητικότητά της και η διάρκεια προσοχής της είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης παρατηρείται ελαφριά μείωση του ρυθμού της αναπνοής (από 15-16 μειώνεται στις 13,5-14 αναπνοές το λεπτό), η αναπνοή της ησυχάζει, οι μύες του προσώπου χαλαρώνουν, η κάτω γνάθος πέφτει ελαφρά και τα χείλη της ξεσφίγγουν. Είναι συγκεντρωμένη και απολαμβάνει την ανάγνωση.

Έχει ήδη διαβάσει «Ήλιος με δόντια» και «Η Άλωση της Κωνσταντίας». Τώρα ξεκίνησε «το ζουμί του πετεινού» και θα το έχει ολοκληρώσει ως την αρχή του καλοκαιριού! 

Συνταγή για πριν την ψήφο!

Μια απίστευτη κριτική για το ζουμί του πετεινού!
Την δημοσίευσε η Βιβή Γ. στο μπλογκ της
http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com/2012/04/blog-post_26.html

Βιβή Γ. σ' ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χάρισες πρωί πρωί

Ο σπόρος της ανταλλαγής έπεσε

Το απόγευμα, εκεί που πήγαινα κατά τον μπαξέ και περνώντας έξω από το χωράφι του μαστρο Νικόλα, τον είδα ξαφνικά να βγαίνει από την εξώπορτα στο στενό δρομάκι και να μου κάνει ένα άγαρμπο σήμα με το χέρι του να σταματήσω. Είχε ακούσει από μακριά την τρύπια εξάτμιση που έχει το σαραβαλάκι μου και γι' αυτό με πρόλαβε.

Εσύ δεν έχεις κότες, μου είπε μόλις πλησίασε στο παράθυρο, κι ήταν η πρότασή του κάτι μεταξύ ερώτησης και βεβαιότητας. Δεν ήξερα αν χρειάζεται να του απαντήσω αλλά δεν πρόλαβα και να το πολυσκεφτώ. 

Διότι στο ένα του χέρι βαστούσε μια σακούλα με δέκα αβγά και μου τα έχωσε μεμιάς μέσα από το ανοιχτό τζάμι. Πάρτα, μου είπε, είναι ελεύθερης βοσκής, μόνο τριφυλλάκι τρώνε οι όρνιθες, κι ευχαριστώ για τα φυτά και τους σπόρους που έφερες εχτές στο καφενείο και πήρα κι εγώ.

Τον ευχαρίστησα κι εγώ με τη σειρά μου και συνέχισα σχεδόν ευτυχισμένος το δρόμο μου για το χωράφι.

Ένας σπόρος ανταλλακτικής οικονομίας έπεσε στο χωριό. Με τόσο απλές κινήσεις έρχονται κοντά οι άνθρωποι και γίνονται και χαρούμενοι.