Όργιο Τεχνών!

Πρόσφατα, καλώς ή κακώς, μπήκαμε σε μια νέα εποχή, σε μια νέα ιστορική φάση του νεοελληνικού κράτους που από την εδαφική ολοκλήρωσή του και μετά έζησε ένα μεγάλο και καταστροφικό πόλεμο, κατόπιν έναν εμφύλιο, ύστερα πέρασε σε μια εποχή ανασυγκρότησης, μεταπήδησε σε μια εποχή ισοπέδωσης των πάντων (εκεί έγινε το κακό, τότε υμνήθηκε η αμορφωσιά), η οποία οδήγησε σε μια εποχή δήθεν ευμάρειας, με αποτέλεσμα την κατάληξη στη σημερινή κρίση. Αν δούμε το κράτος μας σαν ένα παιδί που γεννιέται, μπορούμε να πούμε ότι έχει περάσει πάμφτωχα παιδικά χρόνια, διέρχεται ύστερα από μια πολύ δύσκολη (από εξωγενείς αλλά και εσωτερικούς παράγοντες) εφηβεία, η οποία τον οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές και καταστάσεις, σώζεται όμως πάντα ως εκ θαύματος την τελευταία στιγμή και κατόπιν, μεγαλώνοντας κάπως, βάζει μυαλό που λένε, παραδίνεται, συμμορφώνεται με την πιάτσα, όπως λέγαν και οι παλιότεροι, αρχίζει να φτιάχνει τη ζωή του με μια κανονικότητα αλλά μόλις παίρνει λιγάκι τα πάνω του και νιώθει ότι κατέκτησε μια κάποια επιτυχία, ξεχνάει το παρελθόν του, ξεφεύγει, έλλειψη ουσιαστικής μόρφωσης ονομάζεται αυτό, καβαλάει το καλάμι και χάνεται, σκορπίζεται από δω κι από κει κι απομένει στο τέλος δυστυχής γηραιός που περιμένει το θάνατο.
«Καλή ζωή σκατά διαθήκη», έτσι λέει η λαϊκή ρήση και μέχρι πρόσφατα το λέγανε για τους μποέμ τύπους, αυτούς που ξεφεύγανε από την πεπατημένη, που κάνανε τη ζωή τους όπως νομίζανε. Τώρα ισχύει και θα ισχύσει πολύ περισσότερο στο μέλλον, ακόμη και για τους μέινστριμ, τους κατά κανόνα απαίδευτους νεόπλουτους που ακολούθησαν την ως άνω περιγραφείσα πορεία ζωής, έχοντας ξεχάσει να καλλιεργηθούν, και οι οποίοι θα βλέπουν την κατάρρευση (προσωπική και γενική) και δεν θα μπορούν να τη χωρέσουν στο έτσι κι αλλιώς πλήρες, εκ της μακροχρόνιας αποθήκευσης ανούσιων πληροφοριών, κεφάλι τους.
Η κοινωνία όμως δεν είναι μόνο αυτοί που φεύγουν, είναι κυρίως αυτοί που έρχονται, οι νεώτεροι, οι οποίοι είναι ανάγκη πάσα να μην ακολουθήσουν τον ίδιο στραβό δρόμο, να ανοίξουν τα μάτια τους από νωρίς και να βλέπουν, να μορφώνονται και να ψάχνουν το διαφορετικό, να μην το φοβούνται, να μπουν στην παραγωγή (τέχνης και αγαθών) και όχι στην κατανάλωση. Και εδώ έρχεται η ευθύνη των ανθρώπων της Τέχνης, ο ρόλος της οποίας δεν είναι άλλος από το να δείξει εναλλακτικούς δρόμους ζωής, να προτείνει διαφορετική ματιά, να προωθήσει την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, να φέρει σε πρώτο πλάνο την ψυχή, την οποία τόσα χρόνια είχε στριμώξει σε σκοτεινή γωνία η κοινωνία του εύκολου (και δανεικού) πλούτου. Αδοκίμως λοιπόν θα γράψω: Η Τέχνη από δω και μπρος στην Ελλάδα πρέπει να οργιάσει! Έχουμε το παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία αν ακόμη υπάρχει ως κοινωνία και όχι ως ζούγκλα το οφείλει αποκλειστικά στις τέχνες που οργίασαν κυριολεκτικά μετά την κρατική πτώχευση. Ας ελπίσουμε ότι εξ ενστικτώδους αντίδρασης το ίδιο θα γίνει και στην Ελλάδα και ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας στους γύρω μας. Είναι και η καθημερινή ζωή μια τέχνη, ας το θυμηθούμε επιτέλους.

Τι λέγαμε;

Μπήκα χτες σε κάποιες πανελλήνιας εμβέλειας ενημερωτικές ιστοσελίδες και πέτυχα πρώτο θέμα την ματαίωση των πανελλαδικών εξετάσεων τριών (३) μαθητών του εσπερινού λυκείου Χίου επειδή παρεμποδίστηκε η διαδικασία από τους απεργούς

Μοναδικό πανελληνίως το φαινόμενο

Δεν ξέρω ποιοι τοπικοί επαναστάτες τα κατάφεραν τόσο καλά, ξέρω όμως ότι η συμμετοχή στην απεργία κυμάνθηκε γύρω στο οχτώ τοις εκατό στην ΕΛΜΕ Χίου, ξέρω ότι αν ήταν ημέρα πανελληνίων για τα "κανονικά" λύκεια, η επανάστασή τους θα είχε καταπνιγεί εκ των έσω (για διάφορους κοινωνικούς και επαγγελματικούς λόγους), ξέρω ότι την πλήρωσαν τη νύφη τρία παιδιά που δεν φταίνε για το αν το σύστημα είναι σάπιο και για όλες τις θεωρείες που πρεσβεύει η επανάσταση, η οποία βέβαια είναι κοντά στη νεολαία και τη στηρίζει και λοιπά και λοιπά, ξέρω ότι όσα έγραφα προχτές περί απουσίας νοήματος των απεργιών στις μέρες μας αφού δεν υπάρχει παραγωγή και περί εκβιασμού της μιας κοινωνικής τάξης προς την άλλη επαληθεύτηκαν πριν καν προλάβει να στεγνώσει το κρεμασμένο μου κείμενο, ξέρω ότι τα διάφορα "πολιτικά" ΄λόγια καθοδηγητών θα ξαναχτυπήσουν και ίσως με πουν αυτή τη φορά λαϊκιστή που δεν βλέπει το δάσος αλλά το δέντρο, δεν βλέπει τη φάκα αλλά το τυρί, (και δεν μιλάω γι αυτούς που μπαίνουν και σχολιάζουν εδώ, μιλάω για αυτούς που ξέρουνε μόνο να πετάνε λόγια στον αέρα), ξέρω τέλος πάντων ότι όλο αυτό που έγινε χτες στη Χίο και ματαιώθηκαν οι εξετάσεις ήταν το κερασάκι στην τούρτα της γελοιότητας στην οποία έχουν οδηγήσει τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες όσοι τρέφονται από το σύστημα και ταυτοχρόνως προσπαθούν (δήθεν) να το ανατρέψουν

Πολιτική φιλοσοφία από καρέκλα που λαμβάνει δημόσιο χρήμα δε γίνεται αγαπητοί κι αν γίνεται είναι επικίνδυνη και οι φορείς της τουλάχιστον αστείοι, που κάποιες φορές όπως η χτεσινή, μετατρέπονται σε κοινωνικούς επιβήτορες σαν αυτούς που κατά συνήθειαν καθημερινά καταγγέλουν

Αυτά

και όσο για τον ουμανισμό μου, τα είπαμε

Προτιμώ όμως τους παραδομένους και βολεμένους στο σύστημα από εκείνους που τρώνε από κει που φτύνουνε

Πολιτιστική Πολιτική και Τοπική Αυτοδιοίκηση; Εδώ (στη Χίο) γελάμε

Πριν από δεκατέσσερα χρόνια, όταν ξεκινήσαμε μια ομάδα ανθρώπων να μελετούμε το νησί, να φωτογραφίζουμε, να αρχειοθετούμε και να εκδίδουμε ένα περιοδικό όπως το Πελινναίο, η επίσημη τοπική εξουσία μάς ενέταξε αμέσως στους τρελούς, τους γραφικούς, τους παράξενους, τους αντιρρησίες ανάπτυξης και άλλα τέτοια με αποκορύφωμα την προσωπική μου ένταξη στην κατηγορία των κατασκόπων με όσα γνωστά επώδυνα επακόλουθα είχε αυτό εκείνη την εποχή

Από τότε μέχρι σήμερα, κανένας φορέας του νησιού από τη Νομαρχία μέχρι τον μικρότερο Δήμο ή Υπηρεσία δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ για τη δουλειά που κάνουμε και δεν έχει εγγραφεί ποτέ συνδρομητής του Πελινναίου

Επίσης, όταν κάποτε ξεκινήσαμε να διοργανώνουμε εκπαιδευτικά προγράμματα στα σχολεία για να ενημερώνουμε τους μαθητές σχετικά με θέματα ιστορίας και φύσης της Χίου, δεχτήκαμε βρόμικη και τελείως άδικη και κακόβουλη επίθεση από συγκεκριμένα άτομα μέσα από τον τοπικό τύπο

Μετά από όλα αυτά και κατόπιν της πρόσφατης πρότασής μου για δημιουργία Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας και Τεκμηρίωσης στην οποία ουδείς μα ουδείς τοπικός άρχοντας μπήκε στον κόπο να σχολιάσει έστω, επιστρέφω ξαφνικά στο νησί και πέφτω πάνω σε Συνέδριο με τον βαρύγδουπο τίλτο "Πολιτιστική Πολιτική και Τοπική Αυτοδιοίκηση"!! στην έναρξη του οποίου απευθύνουν χαιρετισμούς προς τους συνέδρους όλοι αυτοί που τόσα χρόνια προσωποποιούν με το χειρότερο τρόπο όσα παραπάνω περιγράφω

Να πουν τι;Να επιδείξουν τι;

Αισθάνομαι ντροπή γιατί ένα νησί με τέτοιο πλούτο και παράδοση στην πνευματικότητα έχει περιπέσει σε τέτοια παρακμή, χρόνια το λέω αυτό δεν είναι καινούριο, αλλά τώρα βλέπω ότι δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα

Καλωσορίζω τους συνέδρους και την κυρία Μενδώνη και μετά λύπης τους πληροφορώ ότι τίποτα από αυτά που θα πουν και θα αναλύσουν στις συνεδρίες τους, δεν ενδιαφέρει δυστυχώς την παρηκμασμένη έως πυθμένα τοπική μας αυτοδιοίκηση

Με τιμή και δίχως καμία ελπίδα πλέον

Γιάννης Μακριδάκης

Διευθυντής

Κέντρου Χιακών Μελετών Πελινναίο

Απορία

Σας παρακαλώ βοηθήστε τη σκέψη μου
Δε μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το νόημα της απεργίας σε μια χώρα που δεν έχει παραγωγή
Να απεργείς για να μην παράξεις πλούτο μια μέρα, δυο μέρες, επ' αόριστον, το καταλαβαίνω, πονάει αυτό, έχει άμεσες συνέπειες για τις κυβερνήσεις που έχουνε καταντήσει λογιστές, κοιτάνε κάθε μέρα τι μπαίνει και τι βγαίνει
Σε ένα κράτος δημοσίων υπαλλήλων όμως, άντε και εμπόρων που διακινούν κατά το πλείστον είδη εισαγωγής τι επίπτωση μπορεί να έχει μια απεργία;
Πιστεύω καμία πέραν της στιγμιαίας απορρύθμισης της ζωής που οδηγεί σε εκβιασμό της μιας τάξης προς την άλλη διότι από κάθε απεργία κάποιοι θίγονται, της εξοικονόμησης από τον κρατικό κορβανά των μισθών των απεργών (ευλογία για την κυβέρνηση οι απεργίες των υπαλλήλων της στις μέρες μας) και της αύξησης του τζίρου των καφενείων, καφετεριών και λοιπών ομοειδών καταστημάτων που ως γνωστόν δεν απεργούν ποτέ।
Υπάρχει κάτι που δεν σκέφτομαι;

Παραλίγο

Τόπος: Χίος, ξενοδοχείο Χανδρή, ώρα ογδόη απογευματινή της Δευτέρας δεκαεφτά Μαίου
Θέμα: Ένα δευτερόλεπτο πριν την τρομοκρατική επίθεση

Πάμε πάλι

Και τώρα λοιπόν που επιτέλους πήραμε χαμπάρι όλοι τι ακριβώς συνέβαινε τόσα χρόνια, η από δω και πέρα πορεία είναι μονόδρομος. Η Ελλάδα χρειάζεται «φορμάτ». Ας κάνουμε ένα «μπακ-απ» των υγιών στοιχείων και μετά καθαρισμός και επανεκκίνηση. Και για να κάνει η Ελλάδα «φορμάτ» πρέπει να το κάνει ο καθένας από μας μέσα του. Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας, ας κρατήσουμε ο καθένας από τον εαυτό του ό,τι στοιχείο προάγει την ιδιότητά μας ως αξιοπρεπή, υπεύθυνο και συνειδητό Πολίτη και ας αφήσουμε πίσω όλα τα φτηνά και ιδιοτελή κίνητρα που μας καθοδηγούσαν τόσα χρόνια. Πρέπει να γίνουμε πάνω απ’ όλα Πολίτες. Με συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, του σεβασμού και της συνέπειας απέναντι στους εαυτούς μας και στους γύρω μας, να νιώσουμε ότι ο βίος μας είναι ο ορισμός της έννοιας «πολιτική» και η καθημερινή συμπεριφορά μας ο ορισμός του όρου «πολιτισμός».
Ας φροντίσει ο καθένας από μας να ανεβάσει το επίπεδό του ως Πολίτης για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα κι έτσι να προβάλει μια πιο ποιοτική εικόνα του εαυτού του στον έξω κόσμο. Αυτή είναι μονάχα η πορεία, η προσωπική επανάσταση. Όλα τα άλλα, τα περί ανατροπής του συστήματος στους δρόμους κλπ, είναι λόγια πλέον κενά, τα οποία το μόνο που πέτυχαν τόσα χρόνια ήταν να θέσουν τους εκφραστές τους στο κουτάκι «γραφικοί» της συλλογικής συνείδησης.
Δυστυχώς ο συνειδητός Αριστερός κατάντησε γραφικός διότι η Αριστερά έγινε «αστικά κόμματα» και μπήκε βαθιά στο κόλπο, με μισθούς, στελέχη, βουλευτικές αποζημιώσεις και οπαδούς κατά μεγάλο ποσοστό δημοσίους υπαλλήλους, άρχισε με χίλιους δυο τρόπους να μασάει χρήμα από τον δημόσιο κορβανά, να επιβιώνει από το σύστημα και να αρκείται στο να σκάει πού και πού καμιά τσιχλόφουσκα στο δρόμο για κάνει ντόρο (ή, κατά τους πλέον υποψιασμένους, για να ρίχνει στάχτη στα μάτια). Διότι για να ανατρέψεις ένα σύστημα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σε συμφέρει αυτή η ανατροπή. Κι εδώ και πολλά χρόνια, μόνο η ανατροπή του συστήματος δεν συμφέρει στην αριστερά και τα στελέχη της που χαράζουν τις κατευθύνσεις. Έτσι, είναι τουλάχιστον υποκριτική, ανέντιμη -διότι συντηρεί το σύστημα δίνοντας πλάνους τρόπους δράσης στον λαό- η μόνιμη εδώ και χρόνια προπαγάνδα των αριστερών κομμάτων υπέρ της ανατροπής του συστήματος στους δρόμους και μάλιστα με αιτήματα οικονομικίστικα. Το σύστημα ανατρέπεται εντός μας.
Η Αριστερά πρέπει να εμπνέει, να ανοίγει δρόμους εσωτερικούς σε καθέναν χωριστά, όχι να δημιουργεί όχλους.

Επιτέλους κρίση!

Το λάιφ-στάιλ είναι μαγικό, παίρνει τα μηδενικά και τα κάνει νούμερα, λέει ένα σύνθημα του καιρού μας. Του καιρού που μόλις αφήσαμε πίσω μας δηλαδή, διότι από δω και μπρος αλλάζει ο αέρας γύρω μας.

Αυτό το σύνθημα λοιπόν λέει πάρα πολλά, είναι μια τεράστια φιλοσοφία που κλείνει μέσα της όλα τα κακά της μοίρας μας ως ελληνική σύγχρονη πραγματικότητα.

Η αρχή λοιπόν έγινε με τον αλήστου μνήμης Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος εν γνώσει του ή εν αφελεία του (διαλέγετε και παίρνετε, εγώ ξέρω τι διαλέγω) κανόνισε να θέσει τις βάσεις στέρεα έτσι ώστε μετά το θάνατό του να υποδουλώσει τους έλληνες στην κεφαλαιοκρατία του καπιταλισμού. Και τα κατάφερε πολύ καλά και πολύ πιο νωρίς από το σήμερα. Απλά σήμερα το πήρε χαμπάρι και ο κάθε πικραμένος. Ο κάθε πικραμένος από όσους πίστεψαν προ 30ετίας ότι η Ελλάδα έχει χρήμα με ουρά, παράτησε τις ασχολίες του για να γίνει μούρη στην κοινωνία, διορίστηκε σε θέση που δεν υπήρχε στο δημόσιο και έκανε αγώνα για να βάλει μετά και τα παιδιά του σε παρόμοιες θέσεις φαντάσματα, έγινε βλαχοδήμαρχος και βλαχοπαράγοντας με αναπτυξιακές ιδέες και όραμα βαρύγδουπον για την ιδιαιτέρα πατρίδα του, δημιούργησε μια γενιά απογόνων ανίκανη να διανοηθεί τι σημαίνει παραγωγή, με όνειρο μονάχα μια θέση τού βρέξει – χιονίσει μηνιάτικου, μια γενιά τελειωμένων από τα 25 χρόνια τους, ξεσκίστηκε στο να απομυζεί το δημόσιο διότι του μάθανε ότι το δημόσιο δεν ανήκει σε κανέναν, έκλεβε δηλαδή το πορτοφόλι που τον έθρεφε και το έβριζε κι από πάνω επειδή δεν του κάνει αύξηση σύμφωνα με τις ανάγκες του. Του κάθε πικραμένου λοιπόν που κατάστρεψε φύση, μνημεία, ανθρώπων έργα, ακόμα και τις παραδόσεις κάθε γωνιάς της Ελλάδας κατάστρεψε μετατρέποντας τες σε κιτς απομιμήσεις γαρνιρισμένες με χαμηλού επιπέδου θεάματα και ακούσματα. Του κάθε πικραμένου που έμαθε ξαφνικά τις Άλπεις, τις Σευχέλες, το Ντουμπάι και άλλους προορισμούς ενώ την ίδια στιγμή δεν είχε δει το διπλανό χωριό, τη διπλανή του πόλη. Του κάθε πικραμένου λοιπόν που χρόνια τώρα είναι υπόδουλος στο καπιταλιστικό σύστημα με δάνεια και κάρτες, έχει γίνει γρανάζι προ πολλού με μόνιμη απαίτηση να λαδώνεται περισσότερο ξέροντας ότι όσο λάδι και πάρει δεν του αρκεί διότι αυξάνονται ταυτόχρονα και οι «ανάγκες» του, έχει καταστρέψει με τις κοινωνικές αυτές αλλαγές και την Αριστερά, η οποία πλέον φαντάζει ως επίτροπος σε εκκλησία που παρακαλεί μονάχα για οικονομική ενίσχυση (αν είναι δυνατόν, η Αριστερά να μιλάει με οικονομικίστικους όρους και να έχει προμετωπίδα της ιδεολογίας και των αιτημάτων της την αύξηση των μισθών!!!).

Ο κάθε τέτοιος πικραμένος λοιπόν που εδώ και χρόνια ροκανίζει και βρίζει την κακομοιριά του κράτους που ο ίδιος δημιουργεί, κατάλαβε (επιτέλους!) προχτές ότι το σύστημα τον έχει υπόδουλο!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Έτσι, για να δούμε κι εμείς, οι χρόνια απέχοντες και λοιδορούμενοι γι’ αυτό ως περιθωριακοί, ημίτρελοι, κατάσκοποι, αδερφές, σαλταρισμένοι, οικολόγοι, ρόμπες, αντιδραστικοί, μηδενιστές και λοιποί αναξιοπαθούντες που τόσα χρόνια ασκούσαν κριτική και ύψωναν φωνή διαμαρτυρίας και άποψης αντί να ευημερούν και να τρώνε με χρυσά κουτάλια, αντί να καταπατούν εκτάσεις και να χτίζουν ξενοδοχεία, αντί να ζητάνε επεκτάσεις αεροδρομίων και έλευση όλο και περισσότερων τσάρτερς, αντί να παίρνουν δάνεια και να τρέχουν σε διακοπές, αντί να κοιτάνε τη δουλίτσα τους και να μην ανακατεύονται στις δουλειές των καλών νοικοκυραίων, αντί να γίνονται μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη του τόπου, έτσι λοιπόν για να δούμε κι εμείς τις αντιδράσεις όσων τώρα μόλις κατάλαβαν πως τόσα χρόνια ροκανίζανε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόντουσαν।

Ευτυχώς αυτή η κρίση ήρθε και θα είναι ακόμα πιο σκληρή στο άμεσο μέλλον. Ακόμα δεν είδαμε τίποτα και ούτε τα μέτρα που ελήφθησαν πρόσφατα μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση. Η Ελλάδα θα πτωχεύσει διότι αυτό είναι το σχέδιο που υπηρέτησαν πιστά όλες οι κυβερνήσεις εδώ και τριάντα χρόνια, έχοντας τη στήριξη μιας βολεμένης πλειοψηφίας που έγινε μούρη εκ του μηδενός και την ανοχή μιας αλλοτριωμένης Αριστεράς που είδε να χάνει απότομα όλο το εργατικό δυναμικό των υποστηρικτών της και να μεταλλάσσεται σε Αριστερά των υπαλλήλων που άλλο αίτημα δεν έχουν από την αύξηση του μισθού της καρέκλας τους.

Το κακό είναι ότι σε αυτή την αναξιόπιστη χώρα που τόσα χρόνια κυβερνάται από μηδενικά, τα οποία εκφράζουν βέβαια απόλυτα τους ψηφοφόρους τους, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, τις συνέπειες της κρίσης θα πληρώσουν και όσοι ποτέ δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι. Γι’ αυτούς τους λιγοστούς σφίγγεται η καρδιά μου μονάχα. Διότι όλοι οι άλλοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες και λοιπές «παραγωγικές τάξεις» (!!) των καλών νοικοκυραίων, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο (ως χρόνια υπηρέτες του ιδίου συμφέροντος δίχως κοινωνική, συλλογική και Πολιτική συνείδηση) συνέβαλαν στο να φτάσει εδώ που έφτασε η κατάσταση. Οι λιγοστοί αθώοι όμως θα επιβιώσουν και πάλι. Είμαι βέβαιος, αφού εδώ τριάντατόσα χρόνια τώρα επιβιώνουν με τόσα αρπακτικά τριγύρω τους.

Τι έγινε ρε παιδιά;!!

Μάλλον πρέπει να ξαναρχίσω να γράφω εδώ
οκ, μηνύματα ελήφθησαν
επανέρχομαι σε λίγο, ετοιμαστείτε!